นั้น ไม่ได้หมายเอาชีวิต…แต่หมายส่งนางไปสู่สวรรค์ทั้งที่ยังหายใจ
นางได้แต่กัดฟัน กลั้นเสียงคราง ทรงกลดพาร่างของนางซึ่งเท้าไม่แตะพื้น เปลี่ยนตำแหน่งไปตามมุมต่างๆของกระโจม ร่างกำยำใหญ่อุ้มนางไปตรงนี้…ตรงนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า แนบสนิทและเนิ่นนานราวจะหลอมรวมชีวิตเข้าด้วยกันจนอิ่มเอมในรัก
กระทั่งมาจบลงกลางพื้นห้อง…
ร่างเปลือยเปล่าทั้งสองนองไปด้วยหยาดเหงื่อพราว ยูร่ารู้สึกชุ่มชื่นเหมือนมีลำธารรักไหลผ่านมากลางกระโจม กระแสของความสุขซึมซ่านไปทั่ว อุ่นร้อนอยู่ในกาย กระตุกตุบไปตามจังหวะตอดรัดของนาง ทั้งห้องเงียบงันจนแทบได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน ตัวตนของเขาดิ้นรนเหมือนพยายามจะอยู่ในนั้น ทรงกลดไม่อยากแยกมันออกจากกัน ในขณะที่ยูร่าพยายามพลิกร่างกายกำยำของเขาที่คว่ำหน้าทับร่างของหล่อนที่นอนหงาย
“ข้ารักเจ้าเหลือเกิน…ยอดรักของข้า”
ยูร่า พยายามหาถ้อยคำที่คิดว่าหวานสุดๆ กระซิบจนชิดใบหู ใช้ลำนิ้วน้อย
