ความสงสัย เปลวปาดหยาดน้ำตาของคนรักที่กำลังไหลพร่างลงอาบแก้ม คำถามนี้…ชานนท์คนเดียวเท่านั้นที่ตอบได้
ที่โรงเลื่อยของนายพลเดโช
“พวกมันเป็นใคร?” ชายร่างท้วมใหญ่ทรุดกายฮวบลงนบเก้าอี้ผ้าใบด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด นัยน์ตาแดงก่ำเพราะโกรธจัด คาดโทษถึงชีวิต…กับใครก็ตามที่กล้าบุกมาล้วงคองูเห่า
“ไม่ทันตั้งตัวเลยครับนาย อยู่ๆมันก็สาดกระสุนเข้ามา” อีกคนที่อยู่ข้างๆเสริมขึ้นช้าๆ
“เลี้ยงเสียข้าวสุก…” พูดจบ มือใหญ่ก็ตบลงบนหน้าขาของตัวเองด้วยความฉุนเฉียว
“เราเสียเปรียบที่อยู่ในที่โล่งครับนาย มองไม่เห็นพวกมัน” สมุนอีกคนแก้ตัว
นายพลเดโชขมวดคิ้ว ลูบแผงหนวดดกดำเหนือริมฝีปากของตัวเองไปมา ก่อนจะยกไปป์ขึ้นสูบแรงลึก พ่นควันสีขาวจาง ลอยกระจายไปกับสายลมที่พัดออกมาจากราวป่าอย่างไม่มีที่มาที่ไป
“มันมากันกี่คน” เสียงกร้าวของนายใหญ่เอ่ยถาม
“ผู้หญิง 3 ผู้ชาย…เท่าที่เห็น มี
