ยูร่าค่อยๆโรยตัวลงมาจากต้นไม้ด้วยเถาวัลย์เส้นใหญ่ที่ระโยงรยางค์ลงมาถึงพื้น ด้วยความคล่องแคล่ว ระมัดระวัง
หยาดน้ำตาที่รินไหลเพราะความเสียใจกับภาพที่เห็น เริ่มแห้งหายไปกับสายลมที่พัดแรง ความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น
เรื่องเปลวกับคาล่าผู้เป็นแม่…กลับกลายเป็นเรื่องเล็กเพียงธุลี เมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องใหญ่ที่เพิ่งได้เจอ คือเรื่องที่ผืนป่าแห่งนี้กำลังจะถูกย่ำยีจากคนโลภที่หวังเพียงแค่ตัดเอาไม้ไปขาย โดยไม่สนใจใยดีกับชีวิตผู้คนที่ผูกพันและพึ่งพิงผืนป่าแห่งนี้มาช้านานอย่างชาวมยุระนคร
การปกป้องผืนป่า นอกจากความอยู่รอดของชนเผ่าแล้วยังช่วยปกป้องชีวิตสัตว์มากมายที่ร่วมดำรงชีวิตอยู่ในผืนป่าแห่งเดียวกันนี้
ยูร่ากัดฟัน กลั้นน้ำตากับเสียงต้นไม้ที่โค่นล้มโครมครืนอยู่เป็นระยะ ราวกับผืนป่าแห่งนี้กำลังส่งเสียงสะอื้น เสียงคมเลื่อยที่กรีดผ่านเนื้อไม้ ยูร่ารู้สึกเจ็บเหมือนคมเลื่อยนั้นถากมาที่ผิวกายของ
