“เจ้าไม่กลับบ้านหรือ” หลี่เจิ้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบมองไปยังจู่ม่ง
“น่าหลังอยู่ไหน ข้าจะอยู่ที่นั่น” จู่ม่งเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม มองไปยังนาง เขาเอาชุดคลุมออกจากเรือนร่างมาวางบนเก้าอี้
“ข้านั่งรถเข้ามาในเมืองฉางหยาง ในเมืองหลวงแห่งนี้มีหอคณิกาตั้งมากมาย ทั้งหอซีเซี่ย หอหรูเยว่ หอเหม่ยฮัว พวกท่านไม่ออกไปหาความสำราญเช่นแต่ก่อนหรือ” น่าหลังเอ่ยถามเช่นนี้
“ตอนนี้ข้ามีเจ้าแล้ว ข้าจะออกไปหาความสำราญเช่นแต่ก่อนทำไม” หลี่เจิ้นเอ่ยบอกเช่นนี้ นางลุกขึ้นยืนทันที และเดินไปด้านหลังของหลี่เจิ้น แล้วเลื่อนชุดคลุมสีดำออกจากเรือนร่าง เดินมาด้านหน้าใช้มือเอื้อมไปด้านหลังเพื่อปลดสายคาดเอวออกราวกับสวมกอด นางทอดมองใบหน้าเขาที่เผยรอยยิ้ม และกางแขนให้นางปลดเสื้อผ้าได้สะดวก
“ข้าปรนนิบัติฟูจวินถึงสองคนในเพลาเดียวกัน ใครรู้คงหาว่าข้าแปลก เพราะไม่มีใครเขาทำกัน” นางเอ่ยบอก และเลื่อนชุดตัวกลางออกพร้อมกับชุดผ่าวที่อ
