“ใครบังอาจ” หวางโฮ่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันด้วยความโกรธเกรี้ยวสะบัดมือเรียวทันที แต่มือเรียวไม่ปล่อย นางจึงหันกลับไปมองเห็นว่าเป็นไท่โฮ่ว และหลี่เจิ้น นางกำนัลของหวางโฮ่วจึงปล่อยตวนมู่น่าหลังทันที และบังคมด้วยความหวาดกลัว น่าหลังเดินไปหาหลี่เจิ้นและจู่ม่งที่เดินมาหาน่าหลัง ซึ่งจู่ม่งมาทันตอนเหล่านางกำนัลปล่อยน่าหลังแล้ว
“ไท่โฮ่ว” หวางโฮ่วเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“เจ้าเจ็บตรงไหนไหม” หลี่เจิ้นเอ่ยถามตวนมู่น่าหลัง
“หวางโฮ่วไม่ทันทำอะไรข้า” น่าหลังเอ่ยบอกเช่นนี้ จู่ม่งพลิกเรียวแขนของน่าหลังที่มีรอยช้ำจากการบีบ ทำให้หลี่เจิ้นและจู่ม่งมองไปที่หวางโฮ่วด้วยสีหน้าดุดันราวกับรังสีอำมหิตแพร่กระจายโดยรอบ
“หยวนอวี้ เจ้าจะทำอะไรหลี่ฟูเหริน” ไท่โฮ่วเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบเฉย แล้วปล่อยมือของนาง นางจึงถวายบังคมไท่โฮ่ว
“หม่อมฉันแค่ตบสั่งสอนนางให้นางรู้ที่ต่ำที่สูง” หวางโฮ่วบอกเสียงเรียบเฉย
“นางคือตวนมู่
