“ข้าถวายรายงานไปแล้ว พระองค์ยังไม่ได้ทอดพระเนตรดูหรือ” หลี่เจิ้นเอ่ยบอกเสียงเรียบ ขณะที่กัดหมั่นโถว
“ยังไม่เห็นรายงาน ข้าจึงถามเจ้า” ต้าหวางเอ่ยบอกเช่นนี้
“พระองค์ไม่ใส่ใจเอง แล้วจะมาถามเพื่ออะไร” หลี่เจิ้นเอ่ยบอก ต้าหวางลุกขึ้นและทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความพิโรธ
“ข้าถามเจ้าดีๆ เจ้าก็ตอบดีๆ ไม่เป็นหรืออย่างไร” ต้าหวางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน
“ข้าตอบไม่ดีตรงไหน ข้าก็ตอบตามความจริง” หลี่เจิ้นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ
“พระทัยเย็นก่อนเพคะ เหนียงชินของพระองค์ประทับร่วมเสวยด้วย” หยางอิงเอ่ยบอกให้ต้าหวางใจเย็น และดึงต้าหวางนั่งลงเช่นเดิม
“เจิ้นเอ๋อร์ก็ไม่ได้พูดผิด เจ้าจะไปโกรธเขาทำไม กินข้าวเถิด” ไท่โฮ่วเอ่ยบอกและถอนหายใจมองต้าหวางและหลี่เจิ้น น่าหลังรู้ดีว่าพวกเขาสองคนกินใจเรื่องตระกูลของหวางโฮ่ว แต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดนางได้
“ไท่โฮ่วเพคะ ทำไมตำหนักเงียบเหงายิ่งนัก มิสู้ให้เหล่านักดนตรีจากแคว้นห
