ชยธรเดินออกมาจากห้องพักแพทย์มาหยุดยืนที่ห้องที่มธุรสลดาอยู่ เขาเปิดประตูแล้วหยุดยืนอยู่ตรงบานประตูนั้นทอดสายตาฝ่าความมืดมองไปยังร่างบางที่นอนอยู่เพียงลำพังในห้องเขายืนมองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานราวกับจะประทับภาพเอาไว้ให้อยู่ในใจนานๆ ก่อนจะถอยออกมาปิดประตู
“หลับผันดีนะน้ำผึ้ง” เขาพึมพำกับตนเองคนเดียว
ทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็บีบหัวใจเขาเช่นกัน ทั้งที่อยากจะเกลียดอยากจะเย็นชาไม่รับรู้อะไรใจแทบขาด แต่เขากลับเป็นห่วงเธอมากมายทั้งๆ ที่เธอทำกับเขาขนาดนั้นเขาก็ยังรักเธอทั้งที่เขาไม่ควรให้อภัยเธอเลยความรู้สึกของเขากำลังต่อสู้กับความเป็นจริงอย่างหนัก
เขาเองก็สภาพจิตย่ำแย่ไม่ต่างจากมธุรสลดาเลย
ขาของเขาชะงักก้าวเมื่อเดินออกมาประจันหน้ากับคนหนึ่ง
“ท่านชิษณุรักษ์”
“มาคุยกันหน่อยได้ไหม” ท่านพยักหน้ารับไหว้เขาก่อนจะเดินนำเขามาที่บริเวณสวนในโรงพยาบาลที่เงียบสงัดเพราะขณะนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว
ชยธร
