บทที่ 4 บ้านของเรา
1958 คำ
บทที่ 4
บ้านของเรา
บ้านปืนรบ
ปืนรบก้มมองคนตัวเล็กที่ยังคงหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะเงยหน้าใช้ปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปากส่งสัญญาณบอกกับคนขับรถให้เงียบๆ เพราะกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของคนตัวเล็ก เขานั่งนิ่งให้เธอซบไหล่อยู่แบบนี้ต่อไปถึงแม้รถยนต์จะจอดสนิทถึงหน้าบ้านแล้วก็ตามที
“อือ~” น้ำเสียงงัวเงียของคนตัวเล็กทำให้ปืนรบใช้มือตบไหล่มนเบาๆ เป็นการกล่อมเธอเหมือนที่ทำมาตลอดทาง “ถึงไหนแล้ว” ใบบัวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้โดยที่เปลือกตายังปิดสนิท
“ถึงบ้านเราแล้ว”
“ถึงแล้วเหรอ”
“อืม”
“ทำไมไม่ปลุก”
“ไม่อยากปลุกนอนต่ออีกหน่อยก็ได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ในขณะที่ใบบัวเองก็พยายามดันตัวเองลุกขึ้นมาลืมตามองไปรอบๆ
“ถึงบ้านแล้วฉันไปนอนต่อที่เตียงนุ่มๆ ไม่ดีกว่าเหรอจะมานอนขดอยู่ในรถทำไม”
“เฮ้อ ตื่นมาก็ปากแซ่บเลยเมียฉัน” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจพลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา ตามด้วยคนขับรถที่ลงมาเปิดประตูให้ ใบบัวจึงบุ้ยปากใส่เขาด้วยท่าทางทะเล้นก่อนจะเดินลงจากรถไปหยุดรอเขาที่หน้าบ้าน
“ไงคุ้นๆ ไหม” ปืนรบเอ่ยถามเมื่อเห็นใบบัวยืนมองรอบๆ บ้านด้วยท่าทางสนใจ
“ไม่เลยสักนิด” ใบบัวส่ายหน้าประกอบคำตอบ
“งั้นเข้าไปดูในบ้านกัน”
“คุณหนูบัวกลับมาแล้วเหรอคะป้าเป็นห่วงแทบแย่” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น
“นี่ป้าภาจำได้ไหม” ปืนรบแนะนำป้าภาแม่บ้านประจำที่นี่ให้ใบบัวได้รู้จักอีกครั้ง
“จำไม่ได้” ใบบัวส่ายหน้า เธอหันไปส่งยิ้มให้ป้าภาอย่างเป็นกันเองเพราะสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่ส่งมา ป้าภาดูเป็นห่วงเธอมากจริงๆ
“ที่รักชอบฝีมือป้าภาทำกับข้าวมากเลยรู้ไหม”
“วันนี้ป้าทำของโปรดของคุณหนูบัวไว้รอเต็มเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ” ใบบัวส่งยิ้มบางๆ ไปให้ พร้อมกับตั้งคำถามในใจว่าเธอเคยอยู่ที่นี่มาก่อนจริงๆ อย่างนั้นหรือ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ไหล่มนถูกโอบเดินเข้าไปภายบ้านทำให้ใบบัวไม่ทันสังเกตเห็นสายตาที่ปืนรบส่งให้ป้าภา สายตาที่ส่งไปย้ำเตือนว่าอย่าเปิดเผยเรื่องราวที่เกิดขึ้นเอาไว้ ถึงแม้ก่อนวันที่เธอจะมาที่นี่เขาได้ทำการเตรียมกับป้าภาเอาไว้ก่อนหน้าแล้วก็ตาม
ป้าภาเองก็พยักหน้ารับคำด้วยความหนักแน่น ระหว่างที่ใบบัวรักษาตัวเธอจะไม่พูดเรื่องที่ไม่ควรพูดของบ้านหลังนี้ และไม่ใช่แค่เธอที่ต้องเก็บงำความลับนั่นเอาไว้ แต่รวมไปถึงทุกคนที่อยู่ในบ้านหลังนี้จะต้องไม่มีใครพูดถึงเรื่องในคืนนั้นเด็ดขาด
หญิงสาวมองไปรอบๆ บ้านด้วยความรู้สึกสับสนเหมือนกลิ่นของบ้านจะทำให้เธอคุ้นเคยในความรู้สึกอยู่บ้าง แต่ยิ่งพยายามนึกเท่าไหร่เธอก็นึกไม่ออกว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นที่บ้านหลังนี้ ดูเหมือนคนที่นี่จะคุ้นเคย และรู้จักเธอเป็นอย่างดี มีเพียงแค่เธอที่จำใครไม่ได้เลย
“อยากไปดูรอบๆ บ้านก่อนไหม ตอนนี้ป้าภากำลังให้เด็กตั้งโต๊ะอยู่”
“อืม” คนตัวเล็กพยักหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ปืนรบเดินจับมือเธอพาดูห้องต่างๆ ของบ้านซึ่งแน่นอนว่าก่อนหน้านี้เธอเองก็เคยเข้าออกทุกห้อง และมีความทรงจำมากมายอยู่ภายในบ้านหลังนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้มากพอที่จะกระตุ้นให้ความทรงจำของเธอกลับมาในทันทีอาจจะต้องใช้เวลาค่อยๆ ซึมซับ และปรับตัวไปทีละนิด
“ห้องนี้เป็นห้องออกกำลังกาย เธอเคยลงมาวิ่งพร้อมฉันทุกเช้าเราเคย...กันในห้องนี้ด้วยนะ”
“ทะลึ่ง”
“ที่รักเป็นคนอ่อยก่อนนะจำไม่ได้เหรอ”
“จำไม่ได้” ใบบัวรีบตอบกลับในทันทีก่อนจะเดินตรงไปที่อื่น
“ถัดไปเป็นห้องหนังสือ แล้วด้านข้างก็มีสระว่ายน้ำ ตรงนั้นเป็นห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก แล้วก็มีห้องดูหนังด้วยอยู่ถัดไปทางนั้น ส่วนบนบ้านก็จะมีทั้งหมดห้าห้องนอน ทุกห้องมีห้องน้ำในตัว แล้วก็มีห้องทำงานฉันอยู่ติดกับห้องนอนใหญ่เปิดทะลุหากันได้ อีกสี่ห้องเป็นห้องว่างเอาไว้รับแขก”
“พาฉันไปดูห้องฉันหน่อยได้ไหม”
“ห้องเรา ไม่ใช่ห้องฉัน”
“ห้องฉันถูกแล้ว เนื่องจากฉันยังไม่ไว้ใจคุณเพราะฉะนั้นเราควรนอนแยกห้องกันนี่เป็นสิ่งที่ควรทำ”
“แต่ฉันอยากนอนกอดที่รัก”
“ถ้าคุณไม่โอเคฉันจะกลับ”
“แล้วเมื่อไหร่จะได้นอนด้วยกัน”
“ไม่รู้”
“แต่ที่รักก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าทุกคนที่นี่รู้จักที่รักกันหมด คงไม่คิดว่าฉันเตรียมคนพวกนี้มาตบตาหรอกใช่ไหม”
“ถ้าคุณเป็นแฟนฉันจริงๆ อย่างที่คุณกล่าวอ้าง ฉันเชื่อว่าการที่ได้มาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยคงทำให้ฉันกลับมาจำเรื่องราวระหว่างเราได้ไม่ยาก”
ใบบัวพยายามต่อรอง และยื่นเหตุผลให้กับชายหนุ่ม หากเขากับเธอเป็นแฟนกันจริงทำไมเธอถึงต้องลืมช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอจำได้ว่าหมอบอกว่าจิตใต้สำนึกของเธออาจจะต้องการลบเรื่องราวที่ไม่อยากจำแล้วทำไมมันถึงเป็นความทรงจำที่มีร่วมกับเขาทั้งที่เธอมีความทรงจำแย่ๆ ตั้งมากมายที่อยากจะลืม หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขามีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลัง
“แต่อยู่ห่างกันแบบนั้นจะจำได้ยังไง สู้มานอนกอดกันทุกวันไม่ดีกว่าเหรอเผื่อที่รักจะจำกลิ่นฉันได้”
“หากเราเป็นแฟนที่รักกันจริงรอความทรงจำฉันกลับมาก่อน ค่อยมานอนกอดกันทุกวันก็ยังไม่สาย”
“แล้วถ้าที่รักกลับมาจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น...คุณก็แค่สร้างมันขึ้นมาใหม่”
“ที่รักกำลังจะบอกว่าให้โอกาสฉันอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ” ปืนรบระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะประโยคของเธอมันเหมือนกับการที่เธอหยิบยื่นโอกาสให้เขาโดยที่เธอเองก็คงจะไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่จริงจังของเธอนั้นมีค่ามากแค่ไหน
“ให้โอกาสอะไรของคุณฉันหมายความว่าถ้าเมื่อก่อนเราสองคนเป็นแฟนกันแสดงว่าคุณเองก็คงจะมีบางอย่างที่ทำให้ฉันชอบในตัวคุณถึงได้ตกลงเป็นแฟนกันได้ ในกรณีที่คุณยกตัวอย่างมาว่าหากฉันไม่สามารถกลับไปจำเรื่องราวที่ผ่านมาได้คุณที่เคยทำให้ฉันตกลงเป็นแฟนกับคุณได้มาก่อนคงทำให้ฉันตอบตกลงเป็นแฟนกับคุณอีกครั้งได้ไม่ยาก”
“ฉันตกลง”
“ฮะ?”
“ฉันจะทำให้ที่รักกลับมาเป็นของฉันอีกครั้ง ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วที่รักก็ยังเป็นของฉันอยู่ดีก็ตาม” ปืนรบบอกด้วยความดีใจเขาไม่จำเป็นต้องทำให้ความทรงจำของเธอกลับคืนมาก็ได้ เพียงแต่เขาแค่ทำให้เธอยอมรับเขาอีกครั้งก็เท่านั้นที่สำคัญเขายังได้รับโอกาสให้เริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงที่เขาพึ่งรู้ตัวว่ารัก หากครั้งนี้ไม่สายเกินไปเขาจะทำมันให้ดีที่สุด
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยเธอจะมีความทรงจำดีๆ ที่เขาจะสร้างมันให้เธอหลังจากนี้...
“แล้วเรื่องแยกห้องนอนโอเคไหม” ใบบัวแสร้งถามเพื่อเปลี่ยนประเด็น แววตามุ่งมั่นของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่โอเค”
“อ้าว”
“ฉันไม่อยากให้เราต้องแยกกันแล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรถ้าที่รักไม่อนุญาต” นิ้วทั้งสามถูกชูขึ้นต่อหน้าคนตัวเล็กที่ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเหนื่อยใจ
“ฉันนอนห้องเดียวกันกับคุณก็ได้แต่มีข้อแม้...”
“ว่ามาเลย”
“ห้ามนอนเตียงเดียวกันคุณจะไปซื้อเตียงมาเพิ่ม หรือจะนอนพื้นนอนโซฟาก็แล้วแต่คุณฉันไม่สนใจ แต่ห้ามมานอนเตียงเดียวกันกับฉัน”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ถ้าคุณต่อรองมากกว่านี้ฉันจะกลับคอนโดแล้วนะ ถึงจะความจำเสื่อมแต่ฉันก็จำคอนโดกับรหัสผ่านห้องได้อยู่หรอก” คนตัวเล็กยืนกอดอกเพื่อรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม
“โอเค ตกลงก็ได้ แค่ได้นอนเห็นหน้ากันทุกคืนก็ยังดี” จริงๆ แล้วเธอคงไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากลัวมากที่สุดคือการตื่นมาไม่เจอหน้าเธอมากกว่า เขาไม่อยากให้เธอคลาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว กลัวว่าถ้าวันนั้นเขามาช้าไปเขาอาจจะไม่ได้เธอกลับคืนมายืนอยู่ตรงนี้ เพราะฉะนั้นขอแค่ได้เข้านอนพร้อมกันตื่นนอนพร้อมกันก็ดีมากแล้ว
“โอเค ดีล” ใบบัวขยิบตาส่งให้ปืนรบ ก่อนจะชี้ไปทางฝั่งสระว่ายน้ำเพื่อให้เขาพาเธอไปดู “อยากไปดูสระว่ายน้ำ”
“ไปสิ” เขาพาเธอเดินมาอีกฝั่งที่มีสระว่ายน้ำอยู่ข้างบ้านจังหวะที่เดินผ่านสระว่ายน้ำทำให้ทั้งสองคนต้องเดินผ่านราวบันไดที่จะขึ้นไปยังชั้นสอง จู่ๆ ความคุ้นเคยที่แปลกประหลาดก็แวบเข้ามาในความรู้สึกของใบบัวจนเธอต้องหยุดยืนและมองไปยังบันไดขั้นสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว
“ที่รัก...บัว...ใบบัว”
“ฮะ!” ใบบัวที่สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์จากเสียงเรียกของปืนรบหันมามองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“เป็นอะไรไป หน้าซีดๆ ปวดหัวเหรอ”
“อืม พอมองไปที่บันไดนั้นแล้วเหมือนมีความรู้สึกอะไรบางอย่างแปลกๆ บอกไม่ถูก แต่ก็นึกไม่ออก” ใบบัวอธิบายให้ปืนรบฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง การที่พยายามนึกภาพตามความรู้สึกที่คุ้นเคยทำให้อาการปวดศีรษะของเธอกำเริบ
“คงเพราะที่รักเคยตกบันไดตรงนั้นละมั้งเลยทำให้รู้สึกคุ้นเคยกว่าที่อื่นอาจจะเป็นความทรงจำสุดท้ายที่ตัดไป” ปืนรบพยายามอธิบายอย่างใจเย็นถึงแม้จะแอบหวั่นใจเล็กน้อยที่เธอแสดงท่าทีเหมือนจะจำอะไรได้ขึ้นมา
“งั้นเหรอ คงเป็นอย่างที่คุณบอกละมั้ง งั้นช่างเถอะไม่เห็นจะน่าจำตรงไหนเลยภาพตกบันไดสภาพคงดูไม่ได้ไม่จำนั่นแหละดีแล้ว” ใบบัวพยักหน้าหงึกหงักเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะไล่ความรู้สึกอึดอัดก่อนหน้าออกไป เพราะไม่ได้มีอะไรน่าสนใจให้เธอต้องพยายามนึกถึงมันหากเป็นอย่างที่ปืนรบกล่าวมาจริงๆ
“นั่นสิ อย่าไปใส่ใจมันเลย” ปืนรบลูบศีรษะทุยเบาๆ ก่อนจะพาเธอเดินไปที่สระว่ายน้ำแทน แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับมามองบันไดด้วยสายตาราบเรียบราวกับกำลังเก็บซ่อนความลับอะไรบางอย่างเอาไว้ที่บันไดนั้น
- ผู้เขียน
