[สองวันต่อมา – มหาวิทยาลัย
แสงแดดยามสายส่องลอดต้นไม้ลงมาบนโต๊ะหินอ่อนที่มายูกับเพื่อน ๆ นั่งอยู่ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของนักศึกษาคนอื่น แต่ที่โต๊ะนี้กลับมีความเงียบผิดปกติ
เฟียสต้ามองหน้ามายูที่เอาแต่นั่งจดอะไรลงสมุด พลางเอาศอกกระทุ้งเรนนี่เบา ๆ ให้ช่วยพูด
"มึงเป็นไรป่ะ ดูเงียบ ๆ นะ" เฟียสต้าทักขึ้นมาเสียงเรียบ แต่แฝงความห่วงใย
"นั่นดิ ตั้งแต่กลับจากสนามแข่งวันนั้น มึงดูซึม ๆ" เรนนี่เสริม ตามด้วยการจ้องหน้าเพื่อนสนิทแบบจับผิด
มายูเงยหน้าขึ้นมามองพวกมันแวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวแล้วกลับไปสนใจสมุดตรงหน้าต่อ "เปล่า กูปกติดี"
"ปกติเชี่ยอะไร มึงทำท่าเหมือนคนอกหัก" เฟียสต้าหรี่ตามอง มายูไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ก้มหน้าลงจดงานต่อไป เหมือนพยายามไม่สนใจ แต่เรนนี่ไม่ใช่คนที่ปล่อยอะไรไปง่าย ๆ อยู่แล้ว
"มึงอกหักเหรอชะนี? ทำไมวะ มึงฟันเขาแล้วไม่ใช่เหรอ อกหักได้ไง?"
"เฮ้อ! พวกมึงเลิกถามสั
