[หนึ่งสัปดาห์ต่อมา – มหาวิทยาลัย]
"มึงว่าแปลกปะ?" ไทก้าวางช้อนลงแล้วเท้าคาง มองหน้าไมกี้ที่กำลังกินข้าวอย่างไม่สนใจโลก
"แปลกไรวะ?" ไมกี้ถามทั้งที่ยังเคี้ยวข้าว
"ก็น้องมายูน่ะสิ หายไปเลย ไม่เห็นมายุ่งกับไอ้ลีโอเหมือนเมื่อก่อน"
คำพูดนั้นทำให้ลีโอที่นั่งเงียบ ๆ ต้องเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร
"อืม... ก็จริง" ไมกี้พยักหน้า "ปกติแม่งต้องโผล่มาก่อกวนตลอด หรือไม่ก็มาอ้อน แต่นี่เงียบกริบเป็นอาทิตย์ละ"
"แปลกดิ" ไทก้าขยับเข้ามากระซิบใกล้ ๆ ลีโอ "หรือมึงไปพูดอะไรแรง ๆ จนเด็กมันเสียใจ?"
ลีโอยังคงทำสีหน้าเรียบนิ่ง ตักข้าวเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไม่รู้"
"ไอ้เชี่ย ไม่รู้เหี้ยอะไร" ไทก้าแสยะยิ้ม "ที่ผ่านมากูเห็นมึงด่าเขาก็จริง แต่มึงก็ไม่เคยไล่เขาจริง ๆ นะ แล้วดูตอนนี้ดิ เด็กแม่งหายเลยว่ะ ไม่สนใจมึงแล้ว"
"ก็ดี"
"ดีจริงเหรอ?" ไมกี้เลิกคิ้ว "กูว่ามึงหงุดหงิดนะ"
"หงุดหงิดอะไร"
