@เช้าวันต่อมา
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านสีขาวบางที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม มายูค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ร่างกายเธอหนักอึ้งราวกับถูกทับด้วยหินก้อนโต ความปวดหน่วงเล่นงานตั้งแต่ช่วงเอวลงไปถึงขา ขยับนิดเดียวก็ต้องกัดริมฝีปากแน่นเพื่อไม่ให้เผลอร้องออกมา
“อืม...” เธอครางเบาๆ ก่อนจะเหลือบมองคนที่เป็นต้นเหตุของอาการนี้ ลีโอ ยังคงนอนตะแคงข้าง จับจองพื้นที่เตียงข้างๆ เธออยู่ ดวงตาคมที่เคยเย็นชาเปิดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ตื่นแล้วเหรอครับ นึกว่าจะตื่นสายกว่านี้ซะอีก” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความพอใจปนขี้เล่น
“พี่...” มายูพยายามยันตัวขึ้นนั่ง แต่ต้องนิ่วหน้าเมื่อความเจ็บแล่นขึ้นมาทันที
“โอ๊ย..!!...”
ลีโอเลิกคิ้วขึ้น “เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน ทำไมถึงร้องขนาดนั้น”
“ยังจะมาพูดอีก...” เธอหันไปแยกเขี้ยวใส่แต่ก็ไม่มีแรงพอจะตวาดเขาได้จริงๆ “พี่เล่นบทรักกับหนูจนหมดแรงไปหมดแล้วเนี่ย ขยับขายังไม่ได้เลย!”
