ความท้าทายของมายู
826 คำ
@ณ สนามหญ้าหลังตึกศิลปศาสตร์
มายูเดินกระแทกส้นรองเท้าเข้ามาในสนามหญ้าด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เสื้อเชิ้ตขาวกับกระโปรงสั้นที่เมื่อกี้ยังดูสวยสะดุดตา ตอนนี้ดูเหมือนจะยิ่งเพิ่มออร่าความ "ขี้โมโห" ให้เธอเสียมากกว่า
เรนนี่กับเฟียสต้าที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เห็นสีหน้าของเพื่อนก็หัวเราะคิกทันที
"อ้าวๆ ดูหน้าสิ ใครไปขัดใจแม่สาวมายูของพวกเราอีกล่ะคะ?" เรนนี่ถามพลางเอียงคอมองอย่างขบขัน
เฟียสต้าก็เสริม "เจอพี่ลีโอแล้วสิ ใช่มั้ย? ไม่งั้นจะทำหน้าแบบนี้เหรอ?"
"ก็ใช่น่ะสิ!" มายูทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าอย่างไม่ใส่ใจภาพลักษณ์
"พี่ลีโอน่ะ...ปากหมามาก! กูไม่เคยเจอใครพูดจาแบบนี้ใส่กูมาก่อนเลย!"
เรนนี่หัวเราะลั่น "ปากหมายังไง ไหนเล่าให้ฟังหน่อย"
มายูสูดหายใจลึกก่อนเริ่มเล่า "กูไปดักรอเขาที่หน้าคณะ แล้วก็เรียกเขา เขาก็เดินหนี ทำเหมือนกูเป็นอากาศ! กูเลยเดินไปขวางหน้าเขา พอถามว่า 'พี่จำหนูไม่ได้เหรอ?' เขากลับพูดมาว่า 'ฉันควรจำเธอด้วยเหรอ?' อะไรคือควรจำ!?"
เฟียสต้ายิ้มขำ "ก็ดูเป็นพี่ลีโอดีนี่ ปกติของเขาเลยนะ"
"ยังไม่หมดนะ!" มายูทำเสียงขึ้นจมูก "เขายังบอกอีกว่า 'ฉันเจอคนมากมายในชีวิต เธอก็แค่หนึ่งในนั้น มีอะไรให้น่าจดจำ'
โอ๊ย! กูอยากจะเอาโทรศัพท์ปาใส่หัวเขาให้รู้แล้วรู้รอด นั่นปากหรืออะไร ร้ายชิบหาย!"
"ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะของเฟียสต้าดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เรนนี่ถึงกับกุมหน้าท้อง
"หยุดหัวเราะเลยนะ!" มายูโวยพลางหยิบหญ้าขึ้นมาโยนใส่เพื่อน "กูโมโหอยู่ พวกมึงไม่เห็นหรือไง!!"
"พี่เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ เป็นมานานแล้ว ไม่อย่างนั้นจะโสดมาถึงทุกวันนี้เหรอ" เรนนี่พูดพลางพยายามกลั้นขำ
"กูบอกแล้วไงว่าพี่ลีโอไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่สนใจผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น มึงคิดว่าจะใช้เสน่ห์ของมึงละลายน้ำแข็งเขาได้ง่ายๆ เหรอ?"
"ใช่ๆ เขาเหมือนก้อนน้ำแข็งยักษ์ ที่ไม่มีทางละลายง่ายๆ มึงจะไหวเหรอมายู เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ" เฟียสต้าย้ำ "กูว่ามึงน่าจะถอยตั้งแต่ตอนนี้ ลุยไปก็มีแต่จะเสียเวลาเปล่า"
"ไม่มีทาง!" มายูประกาศเสียงแข็ง ดวงตาเปล่งประกายความมุ่งมั่น "พี่ลีโอแค่เล่นตัวไปงั้นแหละ กูไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่สนใจกูจริงๆ คนทั้งสนามแข่งวันนั้นยังมองกูจนตาค้าง แล้วทำไมเขาจะไม่สนใจ เขาเป็นพระอิฐ พระปูนหรือไง?"
เรนนี่ถอนหายใจ "มายู มึงควรรู้ไว้นะว่าพี่ลีโอมันไม่เหมือนคนอื่น เขาไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงง่ายๆ"
"ยิ่งยาก กูก็ยิ่งอยากลอง! แค่ปราบเสือมันจะ ยากแค่ไหนกันเชียว!" มายูยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"เอาจริงดิ?"เฟียสต้าถามย้ำอีกครั้ง
"กูจะหาวิธีใกล้ชิดกับเขาให้มากกว่านี้ จะดูสิว่าเขาจะเย็นชาได้นานแค่ไหน!"
เฟียสต้ามองหน้ามายูแล้วส่ายหัว "โอ๊ย มึงนี่มันร้ายจริงๆ แต่ก็นะ ถ้ามึงจะสู้ พวกกูก็จะเอาใจช่วย"
"ใช่! เดี๋ยวพวกกูช่วยวางแผนให้" เรนนี่พูดอย่างกระตือรือร้น "มีเป้าหมายแล้วนี่นา ต้องจัดให้ถึงที่สุด! เพื่อผู้ต้องสู้ให้สุดใจค้าาา"
"กูจะไม่ยอมแพ้! และจะไม่มีวันแพ้ด้วย" มายูพูดอย่างมั่นใจ "พี่ลีโอคนนี้จะต้องมาอยู่ในกำมือของกูให้ได้!"
@ในคืนเดียวกัน ณ ห้องพักของมายู
มายูนั่งอยู่หน้ากระจก โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยสมุดบันทึกและโน้ตบุ๊กที่เปิดไว้ เธอกำลังวางแผนอย่างจริงจัง
"ถ้าเข้าหาเขาแบบตรงๆ ไม่ได้ งั้นต้องหาทางอ้อม..." เธอพึมพำกับตัวเอง พลางจดอะไรบางอย่างลงในสมุด
หาข้อมูลเกี่ยวกับเขาให้มากที่สุด
หาทางเข้าร่วมกิจกรรมที่เขาทำ
สร้างโอกาสให้เขาสนใจโดยไม่ให้รู้ว่าเราตั้งใจ
"ถ้าพี่ลีโอเป็นคนชอบแข่งรถ งั้นฉันก็ต้องเริ่มจากสนามแข่ง..."
เธอยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น เรนนี่ส่งข้อความมาในกลุ่มแชท
เรนนี่: "มายู คิดแผนได้ยัง? ถ้ายัง เดี๋ยวกูช่วย"
เฟียสต้า: "เออ ใช่! เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปนั่งเฝ้าหน้าคณะเขาอีกไหม?"
มายู: "ไม่ต้อง เดี๋ยวกูจัดการเอง พวกมึงแค่ไปเป็นเพื่อนกูก็พอ" เธอยิ้มกับหน้าจอพลางพึมพำเบาๆ
"พี่ลีโอ...ได้เจอกันแน่ อยากจะรู้นักเสืออย่างพี่มันจะใจแข็งกับเด็กเด็ดๆอย่างหนูได้จริงเหรอ!"
- ผู้เขียน
