เด็กเจ้าเล่ห์
1759 คำ
@ณ มหาวิทยาลัย คณะวิศวกรรมศาสตร์
ช่วงเช้าของวันเสาร์ที่แดดจัด มหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความคึกคัก เนื่องจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จัดกิจกรรมสันทนาการสำหรับนักศึกษาปีหนึ่ง ทุกคนต่างร่วมมือกันตั้งแต่เช้าเตรียมการจัดตั้งบูธต่างๆ เพื่อให้การต้อนรับเพื่อนใหม่เป็นไปอย่างสนุกสนาน
ในบรรดานักศึกษาปีหนึ่ง มายูไม่พลาดที่จะเข้าร่วมกิจกรรมนี้เช่นกัน แม้จะไม่ได้เรียนวิศวกรรมศาสตร์ แต่การเข้าร่วมกิจกรรมในวันนี้ถือเป็นโอกาสทองในการเข้าใกล้ลีโอ ชายหนุ่มที่เธอหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น
“วันนี้… ฉันต้องทำให้เขาสนใจฉันให้ได้!”
มายูคิดในใจขณะที่กำลังยืนอยู่ในกลุ่มนักศึกษาที่จัดเตรียมบูธต่างๆ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูพอดีตัว และกระโปรงยีนส์สั้นสีซีด สวมใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว ทำให้ทั้งน่ารักและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน
ลีโอเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่กำลังเตรียมงาน เขาไม่ได้พูดอะไรกับใคร แค่ก้าวเดินไปตามทางของตัวเอง แต่มายูก็ยืนอยู่ตรงนั้น กลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของสถานที่ที่เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
"เฮ้ยมึง..นั่นมันน้องคนนั้นนิ" ไมกี้เอ่ยขึ้นในขณะที่เดินผ่านบูธของสาวสวยอย่างมายู
"น้องมายู" เด็กนิเทศปีหนึ่ง คนนี้ตัวท็อปของคณะเลยนะเว้ย" ไทก้าเสริมขึ้นอีกแรง
"หึ..ตัวท็อป มิน่าล่ะ เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ ตาลุกเป็นไฟ ความร่านทำงานโดยอัตโนมัติ" ลีโอทำหน้าตารางกับว่าไม่ได้สนใจอะไรในตัวผู้หญิงที่กำลังพูดถึงเลยสักนิด
"เชี่ย! มึงพูดอย่างกับว่ามึงรู้จักน้องเขาดี" ไมกี้หันมาพูดกับลีโอ ปากแบบนี้มันคงต้องรู้อะไรดีๆมาแน่ๆ
"ไม่รู้จัก แต่ในสายตากูเด็กนี่โคตรน่ารำคาน!"
"น้องเขาสวยนะเว้ย มึงดูไฟหน้าน้องเขาดิ โคตรแจ่ม น่าขย้ำชิบหาย เห็นแล้วคันไม้คันมือ" ไทก้าจ้องมองไปที่คนสวยด้วยสายตาอ่านกิน
"หยุดพูดถึงเด็กนั่นสักที" ลีโอพูดเสียงห้วน ตัดบทพร้อมเหลือบตามองไทก้าด้วยสายตาดุดัน “พูดเรื่องไร้สาระอยู่ได้”
“อ้าว ไรวะ กูพูดเรื่องจริง” ไทก้าหัวเราะคิกคัก ยักไหล่อย่างไม่สนใจ
"เด็กมันโคตรน่ากิน ขนาดยืนเฉยๆยังโคตรน่ามอง ดูมีของนะ เอาดีๆมึงไม่สนใจจริงดิ”
“กูไม่สน” ลีโอตอบทันที โดยไม่เสียเวลาคิด ดวงตาของเขาจ้องไปข้างหน้า ไม่แม้แต่จะมองมายูที่เดินไปอีกฝั่งของลานกิจกรรม
"ผู้หญิงที่วิ่งตามกู กูไม่มีวันเอามาทำเมีย มึงจำไว้!"
ไมกี้หัวเราะ “เออ เมียก็มาเว้ย กูว่า มึงไม่ใช่ไม่สนใจเขาหรอก แต่เป็นเพราะเด็กเขารุกหนักจนมึงตั้งตัวไม่ทันมากกว่า”
“ไร้สาระ ไม่สนก็คือไม่สน ไม่มีเหตุผลอื่นกลบเกลื่อนทั้งนั้น” ลีโอพูดเสียงต่ำ พร้อมกับหยุดเดิน เขาหันไปมองไมกี้นิ่งๆ จนอีกฝ่ายต้องเงียบ
เมื่อลีโอเดินผ่านบูธของมายู บูธที่มายูประจำอยู่คือบูธเกมยิงลูกโป่งที่ตั้งอยู่ตรงทางเดินหลัก เธอเห็นลีโอเดินมากับเพื่อนๆ และไม่พลาดที่จะตะโกนเรียกเขาเสียงดัง
“พี่ลีโอ!”
ลีโอหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เขาถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปมองมายูที่กำลังยิ้มหวานให้เขา ราวกับตั้งใจจะสร้างความวุ่นวายให้เขาโดยเฉพาะ
“เล่นเกมหน่อยไหมคะพี่"
ลีโอหันไปมองป้ายที่ติดอยู่หน้าบูธ สามลูกห้าสิบก่อนจะหันมามองคนตรงหน้า
"ฉันไม่มีเงินสด" ตอบไปอย่างส่งๆ ทั้งที่เงินเต็มในกระเป๋า ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อ แต่ไม่ทันจะได้ไป อีกคนดันพุ่งตัวเข้ามาขว้างหน้าเอาไว้ก่อน
"หนูให้พี่เล่นฟรีเลยค่ะ!” มายูพูดพร้อมกับกอดแขนเขาให้เดินเข้ามาในบูธของตัวเอง รอยยิ้มของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ ในขณะที่ไทก้าและไมกี้มองตามราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เชี่ย เด็กนี่โคตรแรง เกาะแขนไอ้ลีโอได้ด้วย ทำไมมันไม่สะบัดออกเหมือนคนอื่นวะ"
ไทก้าพูดกับไมกี้ก่อนที่อีกคนจะพยักหน้าเห็นด้วย ถ้าเป็นไอ้ลีโอตัวจริง มันต้องสะบัดแขนออกราวกับอีกคนเป็นเชื้อโรคไปแล้วแน่ๆ แต่ดูหน้ามันตอนที่ถูกน้องคนนั้นเกาะแขนลากตัวออกไป มันเหมือนนิ่งๆ ไม่แสดงอาการใดๆออกมา แถมยังเดินตามเธอไปอย่างง่ายดาย
"ไอ้เสือ ถ้ามึงไม่เล่นเดี๋ยวเสียฟอร์มนะเว้ย” ไมกี้หันมาพูดกับลีโอ เห็นกิริยามันเปลี่ยนเลยยุให้มันอยู่กับน้องเขานานๆ
ลีโอกัดฟันแน่น ก่อนจะหันมามองมายู เขายืนตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ทำไมฉันต้องเล่นเกมส์เด็กน้อยแบบนี้ด้วย” เขาถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆเหมือนเดิม
“เด็กอะไรกันคะ คนส่วนใหญ่ยิงไม่ค่อยโดนเลยนะ เอางี้ไหม ถ้าพี่ยิงโดนสองในสามลูก พี่ชนะ เดี๋ยวหนูมีรางวัลให้” เธอยิ้มอย่างยั่วยวน ก่อนจะยื่นปืนยิงลูกโป่งให้เขา
ลีโอจ้องมองปืนในมือของเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงมันมาอย่างไม่ใส่ใจ
“ถ้าฉันชนะ จะไม่เอารางวัลอะไรทั้งนั้น แค่เธอเลิกยุ่งวุ่นวายกับฉัน เข้าใจไหม?”
“แล้วถ้าหนูชนะล่ะคะ?” เธอถามกลับเสียงหวาน ดวงตาเปล่งประกายเหมือนกับเธอกำลังท้าทายเขา
“ถ้าเธอชนะ...” ลีโอหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก็แค่ชนะ ถือว่าวันนี้เธอโชคดีที่เอาชนะคนอย่างฉันได้"
ทุกคนที่ยืนดูรอบๆ หัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเขา มายูไม่ยอมแพ้ เธอยิ้มรับและพูดว่า
“งั้นหนูจะทำให้พี่จำวันนี้ไปตลอดชีวิตเลยค่ะ วันที่หนูโชคดีที่สุด”
ลีโอหันมามองเธอสักครู่ โดยไม่ตอบอะไร ก่อนจะหันไปทางอื่น มายูหัวเราะในใจ... ไม่ท้อแน่ๆ เธอมองตามเขาอย่างไม่ละสายตา
ลีโอหยิบปืนขึ้นมาถืออย่างชำนาญ เขามองไปที่ลูกโป่งตรงหน้า สายตานิ่งสงบ แต่แฝงไปด้วยสมาธิเต็มร้อย ทุกคนที่ยืนรอบบูธต่างมองเขาอย่างคาดหวัง ในขณะที่มายูยืนอยู่ข้างๆ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า
"พี่ลีโอคะ ตั้งใจยิงดีๆ นะคะ ถ้าพี่พลาด หนูจะหัวเราะจนท้องแข็งเลยคอยดู!" มายูเอ่ยแหย่ด้วยเสียงใสพลางยืนยิ้มหวาน เอียงตัวเล็กน้อยทำให้เสื้อเชิ้ตของเธอรัดรูปเห็นส่วนเว้าโค้งจนดูโดดเด่น
ลีโอเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปเล็งปืนโดยไม่พูดอะไร ไมกี้กับไทก้าที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างพยายามกลั้นขำกับคนที่ดูเหมือนจะเสียอาการ
"โหย เด็กคนนี้แม่งมีชั้นเชิงว่ะ ไอ้ลีโอเสียสมาธิแน่นอน" ไมกี้กระซิบกับไทก้า แต่เสียงหัวเราะกลั้วคำพูดก็ไม่ได้เบานัก
ลีโอยกปืนขึ้นเล็งไปที่ลูกโป่งเป้าหมาย ลูกแรกถูกยิงแตกทันทีในช็อตเดียว คนรอบข้างเฮกันดังลั่น มายูปรบมือแปะๆ พร้อมยิ้มกว้างให้เขา
"เก่งจังเลยค่ะพี่ลีโอของหนู! แต่พี่ต้องยิงให้หมดนะคะ ไม่งั้นหนูชนะ!" มายูพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน แฝงไปด้วยความท้าทายก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เขาอีกนิด
ลีโอเลื่อนสายตาไปมองลูกโป่งอีกลูกทันที แต่จังหวะที่เขากำลังจะเหนี่ยวไก มายูแกล้งทำเป็นเอียงตัวขยับเข้าไปใกล้ พลางพูดเสียงใสใส่ข้างหูเขา
"พี่ลีโอ ยิงลูกสีชมพูตรงนั้นสิคะ"
สายลมที่พัดผ่านทำให้กลิ่นน้ำหอมของมายูลอยเข้าจมูกของลีโอ ปกติกลิ่นน้ำหอมในตัวผู้หญิงจะเป็นกลิ่นที่เขาไม่ชอบ แต่กลิ่นจากตัวเธอนั้น ทำไมมันทำให้เขาหยุดชะงักได้ หอมละมุนจนน่าหลงไหล ดวงตาเขากระตุกเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่น ก่อนจะเหนี่ยวไก แต่ลูกโป่งกลับไม่แตก เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรอบๆ
"โห! พี่ลีโอพลาดซะแล้ว!" มายูยกมือป้องปากแสร้งหัวเราะเบาๆ "อย่าบอกนะคะว่าพี่เสียสมาธิเพราะหนู?"
"หุบปากไปเลยเด็กน่ารำคาญ" ลีโอตอบห้วนๆ แต่ใบหน้าที่ดูนิ่งขรึมกลับเผยแววไม่พอใจเล็กน้อย เขากลับมาเล็งลูกโป่งอีกครั้ง
คราวนี้ มายูยืนไขว้ขา เอนตัวเล็กน้อย มือหนึ่งจับชายกระโปรงแล้วดึงเบาๆ เพื่อให้ชายกระโปรงขยับขึ้นอีกนิด "อุ๊ย! กระโปรงตัวนี้มันสั้นไปไหมนะ สั้นจนเห็นขาอ่อนไปหมดแล้ว" เธอพูดเบาๆ แต่ตั้งใจให้ได้ยินชัด
ลีโอหันมามองด้วยสายตาขุ่นเคืองก่อนจะรีบดึงสายตากลับไปที่ลูกโป่งอีกครั้ง แต่เมื่อเขาเหนี่ยวไกอีกครั้ง เสียง ปัง ! ดังขึ้นพร้อมกับลูกโป่งที่ยังคงลอยอยู่เหมือนเดิม
"เชี่ย!" ลีโอมองไปที่ลูกโปลงที่ยังคงอยู่จุดเดิม ก่อนจะสบถออกมาด้วยคำหยาบ
"หว่า...พลาดอีกแล้ว !" มายูเอ่ยพร้อมตบมือหัวเราะเบาๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความภูมิใจที่ทำให้เขาหลุดโฟกัสได้สำเร็จ
"ไอ้ลีโอ มึงแพ้แล้ว! ฮ่าๆๆ กูไม่เคยเห็นมึงพลาดเลย นี่ต้องขอบคุณน้องมายูเลยนะเนี่ย" ไมกี้หัวเราะลั่น ไทก้าก็ยืนพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ลีโอโยนปืนลงบนโต๊ะเบาๆ แล้วมองมายูด้วยสายตาเย็นชา
"เธอมันเจ้าเล่ห์"
มายูยิ้มหวาน เดินเข้าไปใกล้เขาอีกนิดพร้อมยื่นมือไปข้างหน้า
"หนูชนะแล้วค่ะพี่ลีโอ หนูไม่อยากเป็นคนโชคดีที่ชนะพี่ ขอรางวัลพิเศษจากพี่ได้มั้ยคะ?" สายตาออดอ้อนส่งไปให้เขา ก่อนที่เขาจะเผลอมองเธอชั่วขณะ แต่เมื่อนึกขึ้นได้สายตาคมรีบหันมองไปทิศทางอื่นทันที
"รางวัลเหรอ? หยุดยุ่งกับฉันนั่นคือรางวัลของเธอ" ลีโอตอบกลับเสียงห้วนแล้วหันหลังเดินออกไปทันที ทิ้งมายูยืนยิ้มขำอยู่ที่บูธ
"เขินเหรอคะ ไม่ต้องเขินหรอกน่า ยังไงหนูก็ไม่ยอมเลิกยุ่งกับพี่ง่ายๆหรอก!" เธอพูดไล่หลัง พร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่เพื่อนๆ ในบูธต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
- ผู้เขียน
