เด็กน่ารำคาน 🔥
1584 คำ
@ในขณะที่ลีโอเดินออกมาจากบูธ
"เด็กคนนี้มันร้ายว่ะ มึงว่าไอ้ลีโอมันหวั่นไหวมั้ยวะ?" ไทก้าหันไปถามไมกี้ที่ยังหัวเราะไม่หยุด
"กูว่า...ถ้าถึงขั้นทำให้ไอ้ลีโอหลุดโฟกัสได้ อาจมีลุ้น มึงก็รู้ปกติมันเคยสนใจอะไรซะที่ไหน กับผู้หญิงที่ชื่อมายู ถ้าเด็กมันรุกบ่อยๆกูว่าน้ำแข็งอย่างมันอาจจะกลายเป็นน้ำเปล่าก็ได้ ฮ่าๆๆ"
"อืม แต่ถ้าไอ้ลีโอมันปากหมาใส่เขาบ่อยๆแบบนี้ น้องเขาจะยอมแพ้ไปก่อนไหมวะ" ไทก้าพูดพลางยักคิ้ว ก่อนจะเหลือบตามองมายูที่อยู่ตึกตรงข้าม เธอยังคงหัวเราะสนุกอยู่กับเพื่อนๆ
ไมกี้ถอนหายใจยิ้มๆ "ไม่รู้ว่ะ แต่ดูจากสายตาที่มุ่งมั่นของน้องเขาแล้ว น่าจะอึด ทน นาน คงไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก"
"กูว่าครั้งนี้ไอ้ลีโอน่าจะเจอของแข็งแบบยาวๆ แล้วล่ะ กูล่ะอยากดูตอนมันโดนเอาคืนจริงๆ อยากรู้นักว่าไอ้คนนิ่งๆอย่างมัน จะไปต่อยังไง"
"ฮ่าๆๆ กูว่ามันคงจะโคตรฮาเลยว่ะ ดูเมื่อกี้ที่มันเขินดิ เดินดุ่มๆออกมาดื้อๆ" ไทก้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตบไหล่ไมกี้เบาๆ
"ไปเถอะ ไปดูไอ้ลีโอมันอารมณ์เสียดีกว่า หัวร้อนขนาดนั้น วันเสาร์นี้มันมีแข่ง รอบนี้ไอ้ปอเช่มันโดนเชือดแน่"
ทั้งสองหัวเราะพลางเดินตามหลังลีโอไป ทิ้งเสียงสนทนาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานไว้เบื้องหลัง
ลีโอเดินทอดน่องไปตามทาง สายตาจ้องตรงไปข้างหน้า แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยคำพูดของมายูที่ยังดังก้อง
"ไม่ดิ..คงไม่ได้สนใจเด็กนั่นหรอกใช่ไหม.." เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่แล้วจู่ๆ เสียงฝีเท้าของไมกี้กับไทก้าที่เดินตามมาก็ดึงเขาออกจากความคิด
"ไงวะลีโอ นี่สินะสีหน้าของคนที่เพิ่งแพ้พนันมา เป็นบุญตาของกูแท้ๆที่ได้เห็นมึงแพ้ให้กับเด็กปีหนึ่ง ฮ่าๆๆ" ไมกี้พูดพร้อมหัวเราะ
ลีโอหันมามองพวกมันด้วยสายตาเรียบเฉย "มึงก็รู้ กูไม่ได้แพ้เพราะกูไม่เก่ง แต่เพราะเด็กนั่รน่ารำคาญ ทำกูเสียสมาธิ"
"อ้าว! ยอมรับแล้วเหรอว่าน้องมายูเขาทำให้มึงเสียสมาธิได้?" ไทก้าพูดแหย่
"หุบปากซะ ก่อนที่กูจะซัดปากมึงแทน" ลีโอตอบเสียงห้วน ก่อนจะหันกลับเดินต่อ
ไมกี้กับไทก้าหัวเราะเบาๆ ขณะมองตามหลังเพื่อน "ไอ้ลีโอนี่มันก็มีมุมให้ล้อเหมือนกันแฮะ สนุกดีว่ะ" ไทก้าพูดพลางยิ้มกวน
"เออ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะอยู่ใครจะไป แต่กูโคตรชอบเลย ไอ้ลีโอกับเด็กมายูนี่เหมือนหนังสนุกเรื่องหนึ่ง น่าติดตาม อยากรู้นักตอนจบจะเป็นยังไง" ไมกี้ยักไหล่ก่อนจะเดินตามลีโอไป
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้หลุดพ้นสายตาของมายูที่ยืนมองอยู่ห่างๆ พร้อมรอยยิ้มที่ยากจะเดาความหมาย...
@ด้านของมายู
"มายู เด็ดมากเลยนะ! ทำให้ลีโอพลาดได้ ถือว่าเหนือชั้นจริงๆ!" รุ่นพี่ในบูธหัวเราะพลางปรบมือให้เธอ
"ก็แค่ใช้เล่ห์กลเล็กน้อยเองค่ะ แต่พี่ลีโอนี่สิ ใจแข็งเกินไปแล้ว" มายูแกล้งถอนหายใจเบาๆ ทำเอาคนรอบข้างหัวเราะสนุกสนาน
ไมกี้กับไทก้าเดินกลับมาที่บูธอีกครั้ง ไมกี้ยกนิ้วให้มายู "น้องมายู สุดยอดเลยนะ ทำให้ไอ้ลีโอเสียสมาธิได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถือว่าน้องทำได้ดี!"
"ขอบคุณค่ะพี่ไมกี้ แต่หนูคงไม่หยุดแค่นี้หรอกคะ คนแข็งๆอย่างพี่ลีโอ หนูจะเอามาเป็นแฟนให้ได้เลย" มายูตอบพร้อมยิ้มหวาน
"เด็กนี่มันร้ายว่ะ แต่พี่ชอบ! เอาเลยน้อง ถ้าต้องการผู้ช่วย พี่พร้อมเสมอ" ไมกี้พูดติดตลกก่อนจะหัวเราะออกมา
"พี่ลีโออาจจะดูนิ่งๆ แต่หนูว่าพี่เขาไม่ได้นิ่งจริงหรอกค่ะ หนูเห็นนะว่าพี่เขาแอบมองหนูตอนหนูพูด" มายูยิ้มมุมปาก ก่อนจะหยิบปืนยิงลูกโป่งขึ้นมาเล่นเอง
"ระวังตัวไว้ด้วยนะ ครั้งนี้มันแพ้เพราะน้องเล่นตุกติก มันต้องหาโอกาสเอาคืนแน่ๆ คนอย่างลีโอมันไม่เคยถนอมผู้หญิง" ไทก้าพูดพลางหัวเราะเบาๆ
"พี่ลีโอเหรอคะ? หนูไม่กลัวหรอกค่ะ หนูว่าพี่เขาใจดีจะตาย" มายูพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น
"ใจดี? หึ พี่เป็นเพื่อนกับมันมายี่สิบกว่าปีไม่เห็นมันจะใจดีกับใครเลย" ไมกี้ตอบพร้อมกับส่ายหัว
"พี่ลีโออาจจะใจดีกับหนูแค่คนเดียวไงคะ อนาคตเมีย เอ้ย! แฟนก็คงต้องพิเศษกว่าคนอื่นหน่อย" มายูยิ้มหวาน พลางหยิบลูกโป่งมาเป่าเพิ่ม เสียงหัวเราะของคนในบูธยังคงดังต่อเนื่อง
ลีโอที่เดินห่างออกไป หยุดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ หันกลับมามองมายูจากระยะไกล เขาเห็นเธอหัวเราะสนุกสนานกับเพื่อนๆ แววตาเขายังคงเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย
"เด็กน่ารำคาญ... ทำไมถึงได้วุ่นวายนัก" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกครั้ง
@ห้องพักสนามแข่งรถ (รอบซ้อม)
"ซี๊ดดด อ๊าส์ ~~
"พี่ลีโอขาา ~~ ชอบไหมคะ"
ปลายลิ้นเรียวปาดเลียขึ้นลงเป็นจังหวะ ท่อนเอ็นขนาดที่แข็งราวกับข่อนไม้ทำเอาคนที่กำลังดูดกินถึงกับสำลัก แต่ก็ใช่ว่าจะหยุด ริมฝีปากนั้นยังคงดูดเม้บ ขบเบาๆไปตั้งแต่หัวจรดโคน ในขณะสายตาเย้ายวนยังคงมองดูเขาอย่างออดอ้อน
"เธอมันเด็กเจ้าเล่ห์ อ๊าส์!
"จ๊วบ จ๊วบ ~ อื้ม
"อ้ากว้างๆ กดเข้าไปลึกๆ
"อื้ม..แบบนั้น ซี้ด..อ้าส์..มายู !!
เรียวปากเล็กรูดขึ้นลงโดยเร่งจังหวะ มือหนาที่เคยลูบผม ตอนนี้กลับรวบมันเอาไว้พร้อมกับกดหัวเธอขึ้นลงตามจังหวะ บวกกับเสียงครางที่ดังอย่างต่อเนื่อง จังหวะที่เธอดูดทั้งยังขบไปที่ปลายหัวเห็ดของเขา ดูดมันจนหัวสั่น ทำเขาคลั่งจนแทบจะทนไม่ไหว ครางออกมาซ้ำๆจนแทบไม่เป็นภาษา และสุดท้ายก่อนที่เขาจะถึงจุดหมาย เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังเข้ามาในหัว
"ลีโอ...ไอ้ลีโอ..!!!
"เชี้ย!!!"
ลีโอสะดุ้งตื่นขึ้นมา ท่ามกลางเสียงเรียกของไทก้าและไมกี้ที่กำลังล้อมวงจ้องมองเข้าอยู่ หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง รู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมออกมาตามขมับ
"มึงเป็นเชี้ยอะไรวะ..ครางซะเสียวเชียว"
ไทก้าเอ่ยถามก่อนจะมองดูเพื่อนที่เหงื่อซึมไปทั่วตัว
ลีโอไม่ทันได้ตอบเขาหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง 16:13 น. แต่สิ่งที่ทำให้เขาอึดอัดใจที่สุดไม่ใช่เวลา... หากเป็นภาพในฝันเมื่อครู่นี้
ภาพของมายูที่โน้มตัวเข้ามาหา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าเธอ ผิวของเธอสัมผัสเขาอย่างใกล้ชิดจนแทบหายใจไม่ออก เธอเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มเขา ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะสะกดเขาให้หยุดนิ่ง ทุกสัมผัสของเธอทำให้ร่างกายเขาร้อนขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อเธอกดริมฝีปากลงบนลำคอของเขา ลมหายใจเขาก็ขาดช่วง...ปลายลิ้นเรียวที่กำลังตวัดปาดเลียที่ท่อนเอ็นจนทำเขาเสียวไปทั้งลำยังคงฝังอยู่ในหัวของเขาจนทำให้เขา จังหวะที่เธอเร่งความเร็วในการรูดปากขึ้นลงจนเกือบจะทำให้เขาถึงจุดสุดยอด แต่ความรู้สึกนั้นกลับไปไม่ถึง เพราะเสียงของไอ้เพื่อนเชี้ยๆมันดันดังขึ้นมาเสียก่อน
“เวรเอ๊ย!” ลีโอสบถออกมาเสียงดัง เขาถลาลุกขึ้นนั่งก่อนจะรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แผ่ซ่านอยู่บริเวณกลางลำตัว เขารีบก้มลงมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
"อะไรวะ?" ไมกี้ถามด้วยความสงสัยกำลังจะเปิดผ้าห่มดู แต่ลีโอทำหน้าดุใสพร้อมกับสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตร
"เออ..มึงเป็นอะไร เตรียมตัวได้แล้ว อีกสามสิบนาทีก็จะถึงเวลาลงสนาม
"พวกมึงออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวกูเปลี่ยนชุดเสร็จจะตามไป"
"รีบเลยนะมึง" ไทก้ากับไมกี้พูดจบก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงลีโอที่ยังคงถอนหายใจอย่างหัวเสีย
"เชี้ย! ฝันเปียก? จริงดิ?" เขาพูดกับตัวเอง พลางใช้มือกุมหัวเหมือนคนหมดหนทาง ลมหายใจหนักหน่วงสะท้อนให้เห็นถึงความสับสนในใจ
"เด็กนั่นอีกแล้ว..." เขากระซิบเสียงเบา ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะถลาตัวลงจากเตียง ตรงไปที่ห้องน้ำทันที
ขณะที่น้ำเย็นสาดลงบนใบหน้า เขายังคงคิดถึงใบหน้าของมายูในฝันนั้นไม่หยุด ภาพทุกอย่างชัดเจนเสียจนเขารู้สึกหวั่นใจ ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นมันเริ่มจะชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาไม่อาจปฏิเสธมันได้อีก
"เชี้ยเอ๊ย ไอ้ลีโอ...มึงกำลังเป็นบ้าเพราะเด็กนั่นจริงๆ หรือไงวะ?"
- ผู้เขียน
