บ้านบวรรักษ์สกุล
เสียงเอะอะโวยวายของประมุขของบ้านซึ่งก็คือคุณมาโนชดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน เนื่องจากเขาไม่สามารถทนเห็นภาพบาดตาที่บุตรีเพียงคนเดียวของเขากำลังพรอดรักอยู่กับน้องชายที่บิดาของเขาเก็บมาเลี้ยงดูในฐานะลูกบุญธรรม
มันเป็นสิ่งที่น่าอัปยศอดสูที่สุด เขาไม่อาจทนให้มันเกิดขึ้นได้ และยิ่งบุตรสาวตัวดีของเขาไม่มีท่าทีสลดแต่อย่างใด ในขณะที่น้องชายตัวดีก็เอาแต่เงียบจนเขารู้สึกโมโหทั้งสองคนเป็นอย่างมาก
“นี่แกจะไม่แก้ตัวอะไรเลยเหรอภูมิ” คุณมาโนชมองไปที่ใบหน้าคมเข้มของน้องชายที่เขารักราวกับน้องชายที่อยู่ในไส้ก็ไม่ปาน แต่บัดนี้สายตาที่มองไปกลับเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างปิดไว้ไม่มิด
“ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวครับ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความจริง” แม้ว่าภูมิพงษ์จะไม่อยากยอมรับความจริงเรื่องนี้ และพยายามหักห้ามใจเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถฝืนหัวใจของตนเองได้
“ความละอายมันไปไหนหมด ยัยพิมมันเป็นหลานของแกน
