“พาแกเข้าไปก่อนเถอะครับแม่พัด เดี๋ยวตรงนี้ผมคุยกับตะวันเอง” กานต์หันไปกล่าวกับนางพัด เขาไม่อยากให้ภาพความขัดแย้งมันติดตาบุตรสาว
“ไปลูก เราเข้าไปเล่นในบ้านกันนะคะ” นางพัดจูงแขนหลานสาว ก่อนที่จะพาเข้าบ้าน ในขณะที่เพียงตะวันมองมารดาด้วยความไม่พอใจ เธอบอกให้พาหลานเข้าบ้านกลับไม่ยอม พอกานต์บอกเท่านั้นหล่ะรีบพาหลานเข้าบ้านทันที
“คุณออกไปจากที่รีสอร์ทเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะบอกกับคุณมุกดา ฉันไม่รับลูกค้าแบบคุณ” เพียงตะวันเอ่ยออกมาด้วยความเด็ดเดี่ยว
“ฉันไม่ออกไปหรอก ให้โอกาสไอ้ผู้ชายเลวๆ คนนี้ได้ไถ่โทษที่เคยทำกับเธอได้มั้ย” กานต์คุกเข่าลงตรงหน้าหญิงสาวด้วยความสำนึกผิด
“ฮึ...มาสำนึกอะไรตอนนี้ เวลาของคุณมันหมดไปนานแล้ว” เพียงตะวันเหยียดหยันชายหนุ่ม มันช้าไปไหมที่เขาจะบอกว่าสำนึกผิด ตอนที่เธอต้องแบกรับความรู้สึกเจ็บปวด ไม่เห็นว่าเขาจะมาสนใจอะไรในตัวเธอ เธอรักเขา เธอยอมอยู่เป็นนางบำเรอ เธอไม่รู้ว่าเธอ
