เจคอบเค้นเสียงรอดไรฟัน ไม่ใช่เพราะอารมณ์โมโห แต่เพราะว่าเขาเริ่มจะควบคุมอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาไว้แทบไม่ไหว รู้ดีว่าร่างเล็กภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่นั้น ไม่มีอาภรณ์ห่อหุ้มเอาไว้แม้แต่ชิ้นเดียว
“อลิซทำไม่ได้จริงๆ ค่ะ”
สุดท้ายความอดทนของเจคอบก็หมดลง ร่างสูงสาวเท้ายาวๆ แล้วค่อยๆ ทิ้งสะโพกลงบนฟูกนุ่ม มือหนาเอื้อมไปคลายผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างเล็กเอาไว้ออกอย่างเบามือ ก่อนจะปล่อยทิ้งลงไปกองที่พื้นอย่างไม่แยแส แม้จะอยู่ในความมืดสลัวแต่แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้ดวงตาคู่คมมองเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของอลิซได้ค่อนข้างชัด
ทั้งๆ ที่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เป็นแบบนั้น แต่อลิซไม่สามารถบังคับร่างกายของเธอได้ ทั้งๆ ที่ควรหลบเลี่ยงแต่ดวงตาของเธอกลับมองร่างสูงราวกับต้องการเชิญชวนให้คนตัวโตสัมผัสเธอมากกว่านี้
ไม่กี่อึดใจที่ทั้งคู่เล่นเกมจ้องตากันในความมืดสลัว มือหนาก็ปลดผ้าเช
