“ไปอยู่กับญาติที่ต่างจังหวัดดีไหม? เขาจะดูแลลูกและลูกของลูกอย่างดี” อิงกลมเอ่ยพลางยื่นนมอุ่นๆให้พริบพราว “หากลูกไปอยู่ที่นั้นลูกจะไม่ต้องกังวลว่าใครจะตามลูกมา”
“แล้วแม่ล่ะคะ?” พริบพราวเอ่ยถาม
“ไม่ต้องห่วงแม่หรอก แม่ดูแลตัวเองได้” อิงกมลเอ่ยพลางลูบหน้าของพริบพราว “แม่รักลูกนะ”
พริบพราวโอบกอดร่างของอิงกมลเอาไว้แน่น เธอเอ่ยเสียงสั่นคลออีกครั้ง “หนูก็รักแม่นะคะ”
“จ้าลูกรัก ลูกไปเก็บของเถอะ เรามีเวลาไม่มากแล้ว” อิงกมลเอ่ยเสียงอ่อนโยน พริบพราวรีบเช็ดน้ำตาและเดินไปเตรียมข้าวของของเธอทันที ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังลั่นขึ้น อิงกมลเดินไปเปิดประตูดูว่าใครกันที่มาเคาะประตูบ้านตอนดึกๆเช่นนี้
บทที่ 12
แต่แล้วเข่าเธออ่อนลงทันทีเมื่อพบว่าอีกฝ่ายคือราชินทร์…ผู้ชายที่ทำลายชีวิตของพริบพราว เธอมองหน้าของเขาด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะรีบตั้งสติและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“พ่อเลี้ยงราชินทร์หรือคะ
