“พริบพราว ผมมารับคุณ” ราชินทร์เอ่ย “ผมเดินทางมาที่นี่เพื่อมาพบคุณกับลูก ผมอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้”
“เพราะฉันแทนที่คุณเมษาไงล่ะคะคุณเลยอยู่โดยไม่มีฉันไม่ได้” พริบพราวสวนกลับมา นั้นทำให้ราชินทร์รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก “หากคุณเมษายังอยู่ เธอคงเศร้าใจมากที่คุณพยายามหาคนอื่นมาแทนที่คุณเมษา คุณราชินทร์ คุณไม่ได้รักฉันจริงหรอกค่ะ คุณรักฉันเพราะฉันมีลูกให้คุณเท่านั้นเอง” พริบพราวเอ่ยทั้งน้ำตา
“ผมเคยแต่งงานมาก่อน ใช่…ผมไม่เถียงคุณหรอก แต่พริบพราว ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณนั้นคือของจริง ไม่ใช่ความรู้สึกที่ผมมอบให้กับเมษาโดยผ่านตัวคุณ ให้โอกาสผมได้หรือเปล่า?”
พริบพราวส่ายหน้าทันที “ฉันไม่เชื่อใจคุณหรอกค่ะ”
“ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเอง” ราชินทร์เอ่ยก่อนจะเดินเข้าไปหาพริบพราว เขามองหน้าเธอด้วยความอ่อนโยนทั้งหมดที่เขามีจนพริบพราวค่อยๆคล้อยตามเขา ไม่ยอมขยับไปไหนจนราชินทร์ยื่มมือของเขามาหยุดตรงหน้าเธอ พริบพร
