“พ่อเลี้ยงคะ คุณพริบพราวจู่ๆก็เป็นลม ทางเราเรียกรถพยาบาลมาแล้วนะคะ” แต่เหมือนราชินทร์จะไม่ได้ยินที่ดาวเรืองกล่าว เขาเพ่งความสนใจไปยังพริบพราวจนลืมสนใจสิ่งรอบข้าง เขานั่งมองใบหน้าของพริบพราวที่ไม่สู้ดีนักจนเสียงไซเรนจากรถพยาบาลเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“พ่อเลี้ยงคะ รถพยาบาลมาแล้วค่ะ” ดาวเรืองเอ่ยเรียกพร้อมกับดึงร่างของราชินทร์ให้ถอยห่างออกมาเพื่อที่บุคลากรทางการแพทย์จะได้นำตัวของพริบพราวขึ้นรถแอมบูแลนซ์อย่างง่ายดาย
“ใครเป็นญาติของคนไข้บ้างครับ?” เสียงของพยาบาลเอ่ยเรียกถาม แต่กลับไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาเลยเขาจึงเรียกถามอีกรอบ แต่ครั้งนี้ราชินทร์ยกมือขึ้นท่ามกลางฝูงชาวบ้าน
“ผมครับ ผมเอง”
“โอเคครับ เชิญขึ้นรถได้เลยครับ” สิ้นเสียงราชินทร์รีบขึ้นรถแอมบูแลนซ์ทันที เขากุมมือของพริบพราวเอาไว้แน่นราวกับไม่อยากปล่อยเธอไปไหนแล้วจนรถเคลื่อนตัวออกไป ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทราของชาวบ้านในปางไม่ ดาวเรืองมองร
