“ผมก็ว่างั้น ถึงอยู่รอก็คงไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากให้กำลังใจ” ศุภวัตรพูดต่อ
“ก็จริงนะส้ม ไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่ทุ่ม กว่าจะถึงบ้านก็คงมืด ฉันว่ากลับบ้านเลยดีกว่า” ดวงรัตน์เห็นด้วย
“ไปรถผมมั้ยครับ ผมจะไปส่ง ถือว่าปลอบใจที่คุณสองคนไม่ได้ไปกินข้าว”
“ไม่...”
“จริงหรือคะ บอสจะไปส่งส้มจริงหรือคะ” ดวงรัตน์ตื่นเต้น ใครจะคิดว่า พนักงานตัวเล็กๆ จะได้รับคำชวนนี้ “เราให้บอสไปส่งนะฝน ดีกว่านั่งรถเมล์อีก ดูสิฝนตั้งเค้ามาแล้วด้วย กลับเองรถติดไม่พอ รถเมล์กว่าจะมานานเลย”
“ฉันว่า เรากลับกันเองดีกว่านะ...” กชมนต้องปฏิเสธแน่นอน อุตส่าห์อ้างว่ามีนัด กลับเป็นเช่นนี้
“กลัวเหรอ” เสียงศุภวัตรกลบเสียงกชมนที่หันมองหน้าเขา หน้าสาวร้อนผ่าวกับสายตากรุ่มกริ่มของบอสตัวร้าย ยิ่งร้อนในร่างกาย เมื่อเขาหลุบตามองริมฝีปากตน แต่ถึงกระนั้นกชมนสร้างความมั่นใจให้ตนเอง ตอบโต้กลับไป
“กลัวสิคะ ทำไมจะไม่กลัว บอสเป็นถึงเจ้าของบริษ
