“ใครกลัว ไม่ได้กลัวซะหน่อย” บังคับไม่ให้เสียงสั่น ไม่มองหน้าคู่สนทนา
“ถ้าไม่กลัวก็หันมามองหน้าฉันสิ ถ้าไม่หัน ฉันคิดว่าเธอกลัว” กชมนหันทันที เพื่อพิสูจน์ว่า ไม่ได้กลัวเขาตามปากว่า ถึงแม้ใช่ก็เถอะ
“ว้าย!” กชมนอุทานตกใจ เกิดจากใบหน้าศุภวัตรอยู่ห่างไม่ถึงคืบ “ถอยไปนะ”
มัวแต่นั่งใจสั่น ไม่ทันสังเกตว่า รถยนต์จอดติดไฟแดง เหตุการณ์นี้จึงเกิดขึ้น
“ไม่ถอย จะจูบ” ไม่ทันขาดคำ มือใหญ่จังท้ายทอยกชมน ออกแรงดันให้ดวงหน้าหวานไม่ขยับหนี เพื่อที่เขาจะได้จุมพิตหล่อนสมใจ หลังจากค้างคาในห้องทำงาน
ไม่ว่ากี่ครั้งที่ศุภวัตรจูบ กชมนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเสมอ แม้ใจคิดต่อต้าน ผลักไส ดิ้นรน ความเป็นจริงหล่อนโอนอ่อนผ่อนตามสัมผัสรัญจวนที่เขามอบให้ ปล่อยให้ครอบครองริมฝีปากตนตามอำเภอใจ เสียงแตรดังหนึ่งครั้ง จากรถยนต์คันหลัง ศุภวัตรยอมปล่อยปากกชมนให้เป็นอิสระ ทำหน้าที่ขับรถ นำรถผ่านสี่แยก
“คุณ...คุณจอดรถด้วยค่ะ ฝนจะล
