สองแม่ลูกนั่งรถคันหรูของอรณี มายังบ้านหลังใหม่ ที่คนในบ้านหลังเดิมไม่มีใครขัดข้อง เรื่องที่ทั้งคู่ย้ายออกมาจากบ้าน โสภายินดีด้วยซ้ำไป ส่วนวัชชัยพ่อเลี้ยงกับสุธิดา ยังไม่รู้เรื่องนี้เพราะตอนนั้นไม่อยู่บ้าน
“แม่จ๋า เราจะไปอยู่บ้านน้าจีนจริงๆ ใช่มั้ยคะ” เด็กน้อยที่นั่งเบาะหลังข้างมารดาเอ่ยถาม
“จริงค่ะ นี่ไง น้าจีนกำลังขับรถพาเราไปบ้านน้าจี” กชมนตอบลูกสาว
“เย้ๆ ดีใจจังค่ะ จะได้ไปอยู่กับตาโตกับยายเอมแล้ว”
เด็กหญิงทำท่าทางดีใจ ยิ้มกว้าง ทว่ากชมนกลับยิ้มไม่ออก เพราะรู้ดีว่า ลูกสาวไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ ขณะอยู่บ้านธวัชชัย อาจเพราะในบ้านมีเพียงหล่นอคนเดียว ที่รักและเอาใจใส่ลูกสาว ส่วนคนอื่นไม่สนใจ และตวาดบ่อยๆ โดยเฉพาะโสภา “แต่พราวอยู่ได้ทุกที่ค่ะ ที่มีแม่อยู่ด้วย”
ประโยคนี้เรียกรอยยิ้มให้กชมน หล่อนกอดลูกสาวสุดที่รัก หอมแก้มทั้งสองข้าง เพียงแค่ได้ยินคำพูดนี้ เสมือนทลายความรู้สึกก่อนหน้า
