คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
เสียงของในบ้านตกแตก ดังเข้าหูเจ้าของบ้านที่รีบวิ่งมายังต้นเสียง โสภาชักสีหน้าไม่พอใจ มองตัวต้นเหตุที่ทำให้แจกันราคาใบละสามพันกว่าบาทของตนเสียหาย
“อีกแล้วนะ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า เวลาวิ่งให้ดูทาง ตาแกมีมั้ย ถึงมองไม่เห็นแจกันน่ะ” โสภาตวาดใส่เด็กหญิงวัยสามขวบสี่เดือน ที่ทำหน้าตารู้สึกผิด กับความผิดของตน
“น้องพราวขอโทษค่ะคุณยาย” พราวพรรณยกมือไหว้คนเป็นยาย ที่อารมณ์ไม่ได้เบาบางลง
“เกิดอะไรขึ้นคะ” เสียงนี้ดังแทรก พร้อมกับตัวเจ้าของเสียง
“ก็ลูกแกน่ะสิ ทำแจกันแตก” โสภาบอกลูกสาวคนโต กชมนก้มมองแจกันบนพื้น
“ฝนขอโทษค่ะแม่ เดี๋ยวฝนรีบทำความสะอาดนะคะ”
“แกก็ต้องทำอยู่แล้ว จะให้ฉันทำหรือไง” โสภาเสียงยังห้วนจัด มองสองแม่ลูกอย่างขุ่นเขือง
“เดี๋ยวฝนรีบทำค่ะแม่” กชมนรีบจูงมือลูกสาวไปห้องครัว หยิบไม้กวาดกับที่โกยผง มาทำความสะอาด โสภาเดินไปนั่งบนโซฟา มองลูกสาวคนโต
“แกยังไม่ได้
