“ณิชา” หลังจากได้สติผมก็รีบวิ่งออกไปหาพยาบาลที่เคาท์เตอร์ทันที
“คนไข้ห้อง1207หายไปไหน!” ผมถามพยาบาลตรงหน้าออกไปอย่างร้อนรน ทำให้เธอลุกขึ้นแทบไม่ทัน
“อยู่ในห้องนี่คะ ดิฉันพึ่งเข้าไปตรวจตอนสองทุ่มกว่าๆเธอก็พักผ่อนไปแล้ว” พยาบาลตอบกลับ
“อยู่บ้าอะไร สายน้ำเกลือของเธอก็ถูกถอด!” พอผมพูดไปแบบนี้เท่านั้นแหละ สีหน้าของพยาบาลก็เบิกกว้างทันที
“รีบไปดูกล้องวงจรปิดเดี๋ยวนี้!”
“ค่ะๆ ฉันจะรีบพาคุณไปเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วเธอก็กระตือรือร้อนออกจากเคาท์เตอร์แล้วนำผมไปยังห้องควบคุมทันที
ตอนนี้ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่าเธอหนีผมไป แต่ผมก็อยากมั่นใจว่าเธอหนีผมไปจริงๆ ไม่ใช่เกิดเรื่องไม่ดีกับเธอ เพราะเธอไม่มีอะไรติดตัวเลยสักอย่าง ถ้าเกิดนั่งแท็กซี่ไปแล้วเธอจะมีเงินที่ไหนจ่าย แล้วถ้าเดินล่ะ เธอจะเดินไปไหน เธอไม่มีทางกลับไปที่คอนโดของผมแน่
ผ่านไปเป็นชั่วโมงกับการไล่ดูกล้องเพราะว่าเปิดวนไปที่กล้องแต่ละตัว เพราะณิชาเธอเล
