จิณ
“ไม่อยากอยู่เจอลูกเมียแล้วหรือไง” เสียงของไอ้เจ้าคุณดังขึ้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งโซฟา
“มีอะไร” ผมถามมันออกไปด้วยความเบื่อ ไม่รู้จะมาอะไรได้ทุกวัน
“ถ้ามึงเอาแต่แดกเหล้าแล้วไม่นอนแบบนี้ กูว่ามึงจะตายก่อนได้เจอณิชากับลูกนะ” ไอ้เจ้าคุณว่าขึ้น
“มึงคิดว่ากูยังมีหวังจะได้เจออีกหรอวะ” ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไหลออกมาทุกครั้งที่คิดถึงน้ำตาของณิชา ไหลออกมาทุกครั้งที่คิดถึงสิ่งที่ทำกับเธอไว้ และไหลทุกครั้งที่ได้ยินชื่อของเธอ
“แต่เราก็ยังไม่ได้รับข่าวไม่ดีของเธอไม่ใช่หรอ นั่นก็หมายความว่าเธอต้องอยู่สิ” ไอ้เจ้าคุณพูดขึ้น ถึงมันจะพูดแบบนี้ก็เถอะ แต่นี่ก็ผ่านมาสองปีแล้วที่ผมตามหาเธอไม่เจอ ไม่ว่าจะตามหายังไงก็ไม่เจอเลย ไม่มีแม้แต่ข่าวอะไรของเธอ ไม่รู้แม้แต่ว่าเธออยู่ส่วนไหนของประเทศด้วยซ้ำ
“กูไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว” ไม่อยากหลอกให้ตัวเองมีความหวัง แต่กลับเป็นความหวังลมๆแล้งๆ
“กู
