จิณ
อ้วก อ้วก อ้วก เสียงอ้วกของผมดังขึ้นเป็นประจำของทุกๆวันอย่างทรมาน ตอนนี้ผมกำลังรักษาตัวเองจากอาการติดแอลกอฮอล์ ซึ่งมันทรมานมาก แต่ผมก็ต้องทน ทนเพื่อสักวันจะหาย และได้ออกไปตามหาลูกเมียผมคืน ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อสัญญาว่าจะไม่เลิกตามหาณิชากับลูกให้ผม แต่ยังไงผมก็ต้องหายและออกไปตามหาเธอด้วยตัวเองให้ได้
“เป็นยังไงบ้างจิณ” แม่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ซึ่งผมก็รู้สึกผิดต่อแม่มากที่ทำให้แม่เป็นห่วงจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร แต่ตอนนี้ผมกำลังแก้ไขมันให้ดีขึ้น
“ไหวครับ” ผมบอกเสียงสั่นออกไป ตอนนี้ถือว่าดีขึ้นอย่างมาก จากช่วงแรกๆที่รักษา ผมเหมือนตายทั้งเป็น ทั้งมือไม้สั่น อาเจียนวันละหลายรอบ และหนักสุดคงจะเกิดภาพหลอนต่างๆที่อยู่ภายใต้จิตใต้สำนึกของผม นั่นก็คือเห็นณิชาที่กำลังเดินหนีผมไป และผมก็อยากตามเธอไป แต่ในความเป็นจริงนั่นคือผมกำลังพยายามเดินไปที่ระเบียง(ไอ้เจ้าคุณกับเพื่อนเล่าให้ฟัง)จนผมต้องถูกมัดไว้ร่
