จิณ
“คิดถึง” ผมดึงณิชามากอดทันทีที่เธอปิดประตูเสร็จแล้วพูดขึ้นเสียงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ และรู้สึกว่าตอนนี้น้ำตาตัวเองกำลังจะไหล มันดีใจ ตื่นเต้น มันมีความรู้สึกหลายๆอย่างดีกันไปหมดอย่างที่พูดออกมาไม่ได้
“ปล่อย” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ไม่ได้ผลักไส แต่ก็ไม่ได้กอดตอบ เหมือนกับว่าเธอไม่อยากโดนตัวผมอย่างนั้นแหละ
“ณิชา ฉัน...” ผมผละออกจากเธอ ก่อนจะพูดขึ้นได้แค่ไม่กี่คำ เพราะเจอสายตาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกของเธอที่มองมา
“นายต้องการอะไร” เธอถามผมออกมาหลังจากนิ่งไป
“ฉัน อยากขอโทษ” ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง แต่ผมอยากขอโทษ อยากขอโอกาส อยากดูแลเธอและลูก
“อืม ฉันลืมไปหมดแล้ว”
“แค่นี้ใช่ไหมที่อยากพูด” เธอบอกผมขึ้นนิ่งๆก่อนจะถามออกมา
“ไม่ ยังมีอีก”
“มีอีกหลายอย่างที่ฉันอยากบอกเธอ” ผมรีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอกำลังจะหันหลังให้ผม
“มีอะไรก็รีบพูดมา” เธอพูดขึ้นนิ่งๆเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้ใจผมแ
