จิณ
“มาหาพ่อไหมคนเก่ง” ผมไม่ปล่อยให้ณิชาตอบลูก รีบแทรกขึ้นอย่างหน้าด้านทันทีเพราะไม่งั้นผมได้ถูกไล่ออกไปแน่นอน
“ฮึก หาป้อ”(ฮึก หาพ่อ) แล้วไม่รู้เพราะอะไร และไม่รู้ว่าลูกเข้าใจความหมายของคำว่าพ่อหรือเปล่า แต่พอผมพูดแบบนั้น เสียงสะอื้นก็ตอบกลับออกมาพร้อมกับยื่นมือมาหาผม
“ลูกกำลังขวัญเสียอยู่นะชา” ผมพูดกับณิชาออกไปอย่างขอร้องเพราะเธอไม่ยอมส่งลูกให้ผม ทั้งที่ลูกยื่นมือมาหาผมแล้ว ณิชามีอาการลังเลนิดหน่อยก่อนจะยอมปล่อยลูกให้ผมอุ้ม
“ฮึก อึก” แล้วเสียงสะอึกสะอื้นก็ดังขึ้นไม่หยุดพร้อมกับซุกที่ซอกคอของผมน้ำหูน้ำตาไหลเปียกเสื้อของผมไปหมด
“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง โอ๋” ผมปลอบลูกออกไปด้วยความสงสาร และอีกความรู้สึกหนึ่งนั่นก็คือดีใจ มันดีใจจนผมเองก็จะร้องตามลูกอยู่แล้ว ครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับลูกตัวเอง ครั้งแรกที่ผมได้พูดคุยกับลูก ลูกที่ผมไม่ได้มีโอกาสได้เลี้ยงดูแกในตอนเด็ก แต่ตอนนี้แกอยู่ในอ้อมกอดของผ
