หลังจากตกลงกันได้ ดรัสตันก็เลือกร้านอาหารริมทะเลได้แห่งหนึ่ง เป็นร้านที่เธอเคยได้ยินชื่อมาก่อนและเคยอยากมาลองสักครั้ง แต่ไม่มีเวลาได้มา เพราะคนที่พอจะพาเธอมาได้อย่างพี่แพรก็ทำงานวุ่นจนหัวหมุน
ดรัสตันกับเธอช่วยกันสั่งอาหาร เยอะแยะเกินกว่าจะกินหมดสองคนไหว แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้เพราะอะไรๆ ในรีวิวที่เธอเคยอ่านเจอของร้านนี้นั้นน่าลองไปหมด
หลังจากที่จัดการกุ้งกับปูจนอิ่มแทบคลาน พริมาภาก็ต้องยกมือห้ามไม่ให้ดรัสตันแกะอะไรใส่จานเธอแล้ว พร้อมกับร้องครางออกมาอย่างอดทนไม่ไหว
“ฮือ อิ่มมาก ง่วงมากด้วย”
พูดแล้วเธอก็ทำตาปรอย มองไปยังทะเลที่ตอนนี้เป็นประกายแดดระยับจนแสบตา เห็นบางคนออกไปเดินสู้แดด หรือนั่งริมหาดแล้วเธอก็ได้แต่บอกว่าไม่ไหวจริงๆ ร้อนเกินไปแล้ว แถมถูกปลุกมาแต่เช้า พอกินอิ่มก็อดง่วงไม่ได้
คนตัวสูงที่เอาแต่ปรนเปรอเธอด้วยอาหารหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะออกความเห็นว่า
“ตอนนี้แดดยังแรงอยู่เลย งั้น
