“ไม่เป็นไร อย่างน้อยพีชก็สบายดี”
ทริสตันปลอบเสียงอ่อนโยน เขาเป็นคนหนึ่งที่รู้เรื่องราวทั้งหมดดี ทว่าคำปลอบโยนนั้นดูจะไม่เป็นที่ถูกใจของคนเมาในเวลานี้เท่าไรนัก เพราะอีกฝ่ายร้องคร่ำครวญขึ้นมาว่า
“ฉันจะทำยังไงดี ฉันหาพีชไม่เจอ”
“...”
“ฉันห่วงเขา ห่วงไปหมด”
“...”
“เขาจะเป็นยังไง อยู่ยังไง กินอะไร นอนหลับไหม จะคิดมากหรือเปล่า”
“...”
“จะดูแลตัวเองยังไง จะคิดถึงฉันไหม”
“แดน...”
“เท็ด มันไม่โอเคเลยจริงๆ ตอนที่ไม่มีพีชฉันถึงได้รู้ว่าไม่ใช่พีชหรอกที่ขาดฉันไม่ได้ แต่เป็นฉันเองต่างหากที่ขาดน้องไม่ได้”
คราวนี้น้องชายฝาแฝดหันมาจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเจ็บปวดใจ เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้ทริสตันพลอยรู้สึกสะเทือนใจไปด้วย
“ใจเย็นๆ” ทริสตันพยายามปลอบคนเมาที่สภาพตอนนี้ดูแทบไม่ได้ขึ้นทุกวัน “เดี๋ยวเราก็ต้องเจอพีชกันจนได้ พีชหลบได้ไม่นานหรอก”
“ฉันยอมทุกอย่างเลยเท็ด ขอแค่พีชกลับมาเท่านั้น เขาอยากได้อะไร อย
