หนึ่งเดือนต่อมา
ดรัสตันถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิด คนที่เขาจ้างให้สืบหาตัวของพริมาภาได้เข้ามารายงานความคืบหน้าประจำวันแล้วรายแรก ขณะที่รายที่สองซึ่งเป็นลูกน้องของเขาและยืนอยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้นั้นก็ยังคงทำให้เขาผิดหวังเหมือนเดิม
“ยังไม่เจอเลยครับคุณดรัสตัน เราตามทุกคนที่ต้องสงสัยแล้ว แต่พวกเขาไม่มีการติดต่อกับคุณพริมาภาจริงๆ การใช้เงินของคุณพริมาภาเองก็ไม่มีการเคลื่อนไหวทุกอย่าง รวมถึงคนที่เราเฝ้าตามอยู่ก็ไม่มีใครมีพิรุธเลยสักคน”
ประโยคที่ได้ยินซ้ำๆ นั้นทำให้ดรัสตันพูดอะไรไม่ออก เขาหลุบเปลือกตาลงมองพื้น เก็บซ่อนความรู้สึกโกรธเกรี้ยวผิดหวังเอาไว้ เพราะรู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะทำอย่างนั้น
“ไม่เป็นไร แต่ตามพวกเขาทุกคนต่อไป”
ดรัสตันสั่งเสียงเรียบเฉย ท่าทางนั้นทำให้คนเป็นลูกน้องกลัดกลุ้มไม่แพ้กัน เพราะการทำงานของเขาล้มเหลวโดยสิ้นเชิงจริงๆ
“ครับ”
อีกฝ่ายตอบรับก่อนจะขอตัวออกไป ทว่าถึงอย่
