10
1897 คำ
หลังจากนั้นบิดามารดาของเธอก็ขอตัวกลับไปก่อน ขณะที่พริมาภาจำเป็นต้องกลับไปบ้านของดรัสตันพร้อมกับอีกฝ่าย ซึ่งยังคงให้เธอรออยู่ แต่พริมาภาเบื่อเกินกว่าจะอยากรอ เธอส่งข้อความไปหาอิงฟ้าเพื่อพูดคุยกับอีกฝ่าย กระทั่งได้รู้ว่าตอนนี้จิรภพรอเธออยู่ข้างล่างตรงบริเวณล็อบบี้ของโรงแรม อิงฟ้าบอกกับเธอว่าพี่จีนต้องการคุยกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย แน่นอนว่าพริมาภาไม่ปฏิเสธ เธอยังติดค้างคำอธิบายกับจิรภพอยู่ อย่างไรก็ควรพูดกับเขาให้ชัดเจน
ทว่าเมื่อลงมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย พริมาภาถึงได้รู้ว่ามันยากกว่าที่คิด ตอนที่มองหน้าจิรภพ เธอไร้คำพูดใดๆ ที่อยากจะพูดกับเขา
ชายหนุ่มกับเธอรู้จักกันมานานหลายปี เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย เป็นพี่ชายของหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทที่วันนี้ไม่ได้มางานแต่งงานพี่แพร ส่วนจิรภพนั้นเป็นเพราะเธอชวนเขามาเองเนื่องจากเพิ่งเริ่มตัดสินใจว่าจะคบหากับเขาอย่างจริงจัง
แต่ทุกอย่างก็จบลงโดยที่ยังไม่ได้เริ่มสักนิด และเป็นเธอที่ทำร้ายเขาโดยไม่รู้ตัว เธอให้ความหวังพี่จีน และเป็นคนทำร้ายเขา เธอเลยไม่อาจปล่อยไปเฉยๆ ได้ อย่างน้อยก็ต้องอธิบายทุกอย่างให้เขาได้รู้...
ถึงจะคบกันเป็นคนรักไม่ได้ แต่พริมาภาก็ไม่อยากสูญเสียอีกฝ่ายไปจากชีวิต เขาเป็นเหมือนเพื่อนรุ่นพี่ที่เธอไว้วางใจ สนิทสนมกันมานานปี
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งตรงข้ามจิรภพอยู่นาน กระทั่งชายหนุ่มเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“พีช นี่มันเรื่องอะไรกันครับ ทำไมจู่ๆ ถึง...”
จิรภพไม่ได้พูดอะไร แต่มองพริมาภาในชุดแต่งงานแล้วก็พูดไม่ออก ชายหนุ่มไม่สามารถอธิบายได้เลยว่าวินาทีที่เห็นพริมาภาบนเวทีเคียงคู่กับดรัสตันในฐานะเจ้าสาวนั้นเขารู้สึกอย่างไรบ้าง
เขาทั้งสับสน มึนงง ประหลาดใจ ก่อนจะค่อยๆ รู้สึกเจ็บไปทั้งใจจนยากจะพูดออกมาได้ ถึงอิงฟ้าจะเข้ามาบอกเขาว่ามันเป็นเรื่องจำเป็น อย่างไรก็ลองคุยกับพริมาภาก่อนวันหลัง แต่เขาก็ไม่อาจทนรอได้ ใจเขากระวนกระวาย และไม่สนใจอะไรแล้วว่ามันจะดูแย่แค่ไหนที่เขาอยากจะคุยกับเจ้าสาวของคนอื่นในวันแต่งงาน
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้น...เขากับพริมาภากำลังจะพัฒนาความสัมพันธ์กันไปอีกขั้นแท้ๆ
ทำไมเขาจะไม่รู้...ถึงจะไม่เคยพูดแต่พริมาภาไม่เคยตัดรอนเขา ใจเขาในเวลานั้นมีความสุขมากแค่ไหน เขาเฝ้ารอจนพริมาภาเรียนจบ คิดว่ากลับมาจากทำงานที่ไต้หวันครั้งนี้จะต้องขอพริมาภาเป็นแฟนจริงจังแล้ว
แต่...ทุกอย่างมันสลายไปหมด เขาไม่ทันตั้งตัวเลย...
พริมาภาเห็นสีหน้าทั้งสับสนและเจ็บปวดของจิรภพก็ได้แต่ก้มศีรษะลงช้าๆ แล้วขอโทษชายหนุ่มด้วยความรู้สึกผิดจากหัวใจทั้งหมด
“พี่จีน...พีชขอโทษ”
“...”
จิรภพไม่ตอบกลับอะไร แต่พริมาภาก็รู้ว่าเธอติดค้างคำอธิบายเขามากแค่ไหน หญิงสาวกล้ำกลืนความลำบากใจลงไป แล้วจึงค่อยๆ บอกกับชายหนุ่มตามความเป็นจริงว่าเหตุใดเธอถึงตกอยู่ในสภาพนี้
“พี่แพรหายตัวไป พีชเลยต้องแต่งงานแทน”
“...”
“พีชเพิ่งรู้ บ้านพีชเป็นหนี้เขา พ่อไม่ยอมล้มงานแต่งงานนี้ พีช...แม่ป่วย พีชต้อง...”
พริมาภาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ยิ่งพูดก็เหมือนเธอยิ่งแก้ตัว สุดท้ายเลยได้แต่ส่ายหน้าไม่เอ่ยอะไร ขณะที่จิรภพได้เข้าใจทุกอย่างชัดเจนแล้ว
เขานิ่งอึ้ง เงียบไปนานก่อนจะค่อยๆ ส่ายหน้าให้พริมาภาแล้วตอบน้องน้อยที่เขารักและเอ็นดูเสมอมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามปลอบประโลมเธอให้เข้มแข็ง
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรนะ”
ถึงจะเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของเขา แต่จิรภพก็ได้รู้แล้วว่าก่อนหน้านั้นพริมาภาเองก็ไม่ได้ทรยศหักหลังอะไรกัน
แต่มันเป็นเพราะ...เขาช้าเอง
เขาจะโทษเธอได้อย่างไร เขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์เหล่านั้น จะไปบอกว่าเธอมีทางเลือกอื่นอยู่ก็ไม่ได้ อีกอย่างถึงจะมีใจให้มากแค่ไหน แต่จิรภพก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้มีสถานะอะไรกับพริมาภาที่จะรั้งเธอเอาไว้ได้
เขากับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากพี่น้อง...
“พี่จีน พีชขอโทษ”
พริมาภาบอกจิรภพเสียงสั่นด้วยความรู้สึกผิด เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน และจิรภพก็ดีเหลือเกินที่ไม่โทษอะไรเธอเลยสักนิดทั้งๆ ที่เขาทำได้
เธออยากให้เขาดุด่าเธอสักหน่อย ต่อว่าที่เธอเห็นแก่ตัวเห็นแก่เงินสักนิดก็ได้ ไม่ใช่เข้าใจที่เธอเป็นแบบนี้
มันทำให้เธอรู้สึกผิด...รู้สึกผิดจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
ทว่าถึงอย่างนั้นจิรภพที่แสนดีก็ไม่โทษเธอสักคำ เขายิ้มบางเบาส่งให้เธอ มันเจือไปด้วยความขื่นขมแต่ก็เต็มไปด้วยความเข้าใจ
“พีชไม่ได้ผิด ยังไงก็เป็นพี่ที่...มาช้าไป”
“...”
“เราสองคนก็แค่...แค่ยังไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าพี่น้อง ฉะนั้นพีชไม่ผิดอะไร”
“พี่จีน...” คราวนี้พริมาภาทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาเงียบๆ ก่อนจะคร่ำครวญกับจิรภพด้วยความรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหวแล้ว “...พีชอยากหย่า พีชไม่ชอบเขาเลย แต่พ่อกับแม่บังคับให้พีชจดทะเบียนสมรสด้วย”
หญิงสาวพูดเหมือนจะฟ้องเขา บอกใครสักคนให้รู้ว่าเธอไม่เคยเต็มใจเลย แต่เธอถูกบังคับและเธอทำอะไรไม่ได้
จิรภพได้ฟังอย่างนั้นก็ยิ่งสงสารพริมาภาจับใจ และเขาไม่อยากให้น้องที่เขารักมากคนนี้ต้องเจ็บหรือลำบากใจ จิรภพยินดีวางตัวในตำแหน่งไหนก็ได้ในชีวิตของพริมาภาเพื่อให้เธอได้สบายใจและมีความสุข
ถึงสุดท้ายคนที่ได้ยืนอยู่ข้างๆ เธอจะไม่ใช่เขาก็ตาม
“พีชใจเย็นๆ นะ” จิรภพเป็นฝ่ายปลอบหญิงสาวที่กำลังร้องไห้ “บางทีอาจจะเป็นเพราะพ่อกับแม่อยากให้พีชได้สิ่งที่ดีที่สุด”
“นั่นต้องไม่ใช่คนอย่าง ดรัสตัน แมคไกวร์!”
พริมาภาสวนประโยคนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังจนจิรภพนิ่งงันเพราะไม่เคยเจอกับพริมาภาที่โกรธเกรี้ยวถึงขนาดนี้มาก่อน
ฝ่ายพริมาภาเองก็ชะงักไปนิด นอกจากอิงฟ้าแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอเกลียดดรัสตันมากแค่ไหน
“อีกอย่างเขาเป็นแฟนพี่แพรนะคะ” พริมาภาเอ่ยเหตุผลต่อมาที่ติดอยู่ในใจเธอ “ถึงตอนนี้พี่แพรจะทิ้งงานแต่งงานไปจนพีชต้องมาแต่งแทน แต่...”
“...”
“พวกเขาเป็นแฟนกันมาก่อน จะให้พีชรู้สึกยังไง ไหนจะพี่จีนอีก...”
หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองคนตรงข้าม แต่ทุกอย่างก็ชะงักไปหมดเมื่อเธอรับรู้ได้ถึงแรงกระชากที่ต้นแขนดึงร่างเธอให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับน้ำเสียงทุ้มคุ้นหูตวาดเสียงดังลั่น
“ก็ไม่ต้องรู้สึกยังไง!”
“ดรัสตัน!”
เธอหันไปมองคนตัวสูงข้างกาย หางตาเหลือบเห็นจิรภพผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน แต่ตอนนี้ความสนใจของเธออยู่ที่ดรัสตันมากกว่า หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อเขาออกแรงบีบต้นแขนเธอแน่นอย่างไม่ปรานีกันสักนิดเดียว
“เธอเป็นเมียฉันแล้วยังจะมาคุยกับผู้ชายคนอื่นอีกงั้นเหรอ จะคบชู้ตั้งแต่วันแต่งงานเลยใช่ไหม”
คำถามนั้นทำให้พริมาภาถึงกับเบิกตากว้าง ใบหน้าเล็กนิ่งค้างไปแล้วด้วยความตกใจกับข้อกล่าวหาอันรุนแรงนั้น
เขาเอาตาข้างไหนมองว่าเธอจะคบชู้! อีกอย่างการมาคุยกับพี่จีนก็เป็นเรื่องที่เธอสมควรทำ และเธอไม่ได้แอบซ่อนตัวอะไรด้วย เขาจะมาว่าเธออย่างนี้ไม่ได้!
ทว่าก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้อะไร จิรภพที่ยืนอยู่ตรงข้ามก็รีบเอ่ยแทรกขึ้นมาทันทีเพื่อให้ดรัสตันใจเย็นลง
“คุณ...มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”
“ไม่ใช่อะไร” ดรัสตันหันไปจ้องมองจิรภพทันทีด้วยสายตาเกรี้ยวกราดดุดัน “แกแทบจะกอดเมียฉันอยู่ยังจะให้คิดอะไรได้อีก!”
จิรภพที่อย่างมากก็แค่จับมือของพริมาภาได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจกับคำพูดไม่เป็นจริงนั้น เขาจะแก้ตัว แต่เมื่อเห็นพริมาภาซึ่งโดนกระชากจนเจ็บไปหมดก็ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับอีกฝ่าย ได้แต่ยอมรับผิดเพราะเขาก็ทำอะไรไม่คิดจริงๆ
“อย่าโกรธพีชเลยครับ ผมผิดเอง”
“หุบปาก!”
ดรัสตันตะคอกใส่จิรภพ ยิ่งเห็นมันทำดีต่อหน้าพริมาภาแค่ไหน เขาก็ยิ่งเกลียดไอ้หมอนี่
เพราะมันนั่นแหละ...เป็นเพราะมัน...เขาถึงได้ทนไม่ได้ขนาดนี้!
ทว่านั่นทำให้พริมาภาหมดสิ้นความอดทนเช่นเดียวกัน หญิงสาวใช้มืออีกข้างที่ว่างฟาดลงบนต้นแขนของดรัสตันแรงๆ จ้องมองเขาด้วยความโกรธเคืองขณะที่ตอบโต้กลับไปอย่างดุดัน
“นี่! นายไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรพี่จีนนะ!”
คนโดนทำร้ายแสยะยิ้มใส่พริมาภาอย่างโกรธจัด
“อยากให้ฉันพูดเหรอพีช บอกเลยว่าระคายหูบอบบางของเธอแน่ๆ”
ใบหน้าพริมาภาแดงก่ำด้วยความโกรธปนอายทันที เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคนอย่างดรัสตันน่ะปากร้ายแค่ไหน คนอื่นอาจจะไม่เคยโดนปากเขาทำร้าย แต่เธอน่ะโดนมานานแล้วตั้งแต่ไปรู้หน้ากากจอมปลอมของเขานั่นแหละ!
“งั้นนายก็ไม่ต้องพูด!”
หญิงสาวเอ่ยห้ามปรามเขา และดรัสตันก็ไม่สนใจอะไรเธอเลยสักนิด เขาออกแรงกระชากหญิงสาวให้ก้าวเดิน ไม่สนใจไอ้หน้าอ่อนที่คิดอยากจะมาแย่งคนของเขาอีกต่อไป
“ไป! ยังต้องเข้าหออีกที่รัก หมดเวลาให้เธออาลัยชู้แล้ว”
เขาบอกด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียดสี ขณะที่พริมาภาดิ้นรนไม่ยินยอมทันที แต่เธอหรือจะสู้แรงของอีกฝ่ายได้ สุดท้ายก็ถูกดรัสตันลากไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าโรงแรมโดยไม่อาจต้านทานได้เลย!
- ผู้เขียน
