11
1516 คำ
ตลอดระยะทางจากโรงแรมกลับมาถึงบ้านของดรัสตันนั้นพริมาภาแทบไม่กล้าพูดอะไรเลยเพราะดรัสตันขับรถได้น่ากลัวมากในความรู้สึกของเธอ และมันทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรกระตุ้นโทสะของเขาแม้แต่นิดเดียว แม้ใจอยากจะทำมากกว่านี้ก็ตาม
พอถึงที่หมาย บ้านทั้งหลังนั้นเงียบกริบ ไฟยังเปิดสว่างเอาไว้แต่ไม่มีคน ดรัสตันเห็นเธอยืนนิ่งก็หันมาคว้าข้อมือแล้วลากขึ้นไปอย่างรวดเร็วไปยังชั้นสอง กระทั่งถึงห้องมุมสุดทางขวามือจึงเปิดประตูผลักเธอเข้าไปก่อนจะเข้าตามหลังมา
เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้เธอตกใจ แล้วหันขวับไปทางคนตัวสูงด้านหลัง ดรัสตันเดินเข้ามาซ้อนหลังเธอด้วยท่าทีคุกคาม ดวงหน้าหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวที่ทำให้เธอนึกอยากกระโจนหนีไปให้ไกล โดยเฉพาะยามดวงตาสีน้ำตาลทองคู่นั้นจับจ้องมองเธอ มันทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั่วร่าง
“นี่! นายคิดจะทำอะไรน่ะ”
พริมาภาร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว มือเล็กยันอกชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเขาเข้ามาใกล้จนเธอหมดหนทางหนี ขาเล็กสัมผัสได้ถึงเตียงกว้างที่อยู่เบื้องหลัง
ขณะที่คนตัวสูงกว่ากลับแสยะยิ้ม มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อผ้าตัวเองออก เขาโยนเสื้อนอกทิ้ง จนเหลือเสื้อเชิ้ตข้างในสีขาว ขณะที่ตอบเธอด้วยสีหน้าของคนเหนือกว่า
“จะทำอะไร ก็เข้าหอน่ะสิ”
พริมาภาเบิกตาโต ตัวสั่นขึ้นมาทันทีพร้อมกับผลักร่างสูงใหญ่ให้ถอยห่างออกไป แต่นอกจากดรัสตันจะไม่สะเทือนแล้ว เขากลับเป็นฝ่ายผลักเธอบ้าง พริมาภาร้องเสียงหลงตอนที่เสียหลักหงายหลังลงไปบนเตียงกว้าง พอตั้งหลักได้ก็พบว่าตัวเองถูกกักเอาไว้โดยร่างสูงใหญ่ของดรัสตันแล้ว
หญิงสาวรีบใช้มือดันอกเขาอีกครั้ง พร้อมกับร้องห้ามเสียงดังด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
ดรัสตันเหยียดยิ้ม มองคนตรงหน้าที่เบิกตาโตมองเขา ท่าทางเหมือนแมวน้อยระวังภัยนั้นดูน่ารักในสายตาของเขา แต่...ไม่ได้ช่วยให้เขาหายโกรธเลยสักนิด!
เขาคว้าจับมือเล็กที่ทาบอยู่บนอกแล้วบีบแน่น มือนี้คือมือที่จับกับผู้ชายคนอื่น ทั้งๆ ที่เธอคือคนของเขาแต่พริมาภาไม่รู้ตัวเลยสักนิด
เธอไม่เคยรู้อะไรเลย!
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะพีช” ดรัสตันเอ่ยถามเสียงเข้ม “ตรงไหนที่ใม่ได้เหรอบอกหน่อยสิ”
เขาย้อนถามอย่างท้าทาย ขณะที่พริมาภาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธพร้อมกับตอบโต้กลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
“นายไม่มีสิทธิ์!”
คราวนี้คนไม่มีสิทธิ์ยิ้มเย็น เขารวบมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะเล็ก ก่อนจะก้มหน้าลงจนแทบจะชิดใบหน้าของหญิงสาว
“ตรงไหนที่ฉันไม่มีสิทธิ์เหรอพีช หือ”
เขาถามลากเสียงยาว จงใจใช้จมูกโด่งคมคลอเคลียกับแก้มนวลของหญิงสาว ขณะที่พริมาภาเบือนหน้าหนีในทันที
“อื้อ! อย่าทำแบบนี้”
หญิงสาวตัวสั่น เธอพยายามดึงมือตัวเองออกจากมือใหญ่ที่รวบจับเอาไว้แน่นแต่ไม่อาจตอบโต้ได้เลย ขณะที่คนเหนือร่างเธอเหมือนจะสนุกกับการได้กลั่นแกล้ง เขาหัวเราะในลำคอเสียงหยัน ก่อนจะปล่อยมือหญิงสาวออก เปลี่ยนเป็นจับปลายคางเล็กแล้วบังคับให้เธอมองหน้าเขา
ดรัสตันสบตาสีน้ำตาลคู่นั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมาเมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เธอกำลังทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขา และพริมาภาควรจะได้รับการสั่งสอนได้แล้วว่าเธอเป็นคนของใครและมีสถานะอะไรในเวลานี้!
“ปล่อย?”
เขาเอ่ยออกมาสั้นๆ เหมือนเป็นคำถาม แต่เมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างไม่ตอบ ดรัสตันก็เหยียดยิ้มเย็นชา ปลายนิ้วเรียวยิ่งกระชับบีบปลายคางเล็กในมือแน่นขึ้น แต่ก็มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำให้เธอเจ็บ แต่เขาแค่อยากให้เธอมองหน้าในระหว่างที่เขาสั่งสอนเธอ
พริมาภาน่ะโกหกไม่เก่งหรอก อะไรที่เธอคิดว่าปิดมันเอาไว้ได้ เห็นได้ชัดเจนจากดวงตาของเธอทั้งนั้นแหละ!
เหมือนอย่างที่เธอเกลียดเขาแต่ไม่แสดงออกอะไรนั่นไง...
รวมถึงที่เธอกำลังจะ ‘ชอบ’ ใคร มันก็เก็บไม่อยู่เหมือนกัน
เก็บไม่อยู่...และนั่นทำให้เขาทนไม่ได้
ดรัสตันจะทนได้อย่างไร!
“พูดเรื่องตลกเหรอพีช ฉันไม่จำเป็นต้องปล่อยเธอไป เพราะเธอต่างหากที่จะต้องเป็นคนเข้ามาหาฉันเอง”
ไม่เพียงแค่พูด ตอนนี้ดรัสตันยังปล่อยมือจากปลายคางหญิงสาว ผละจากร่างเล็กที่แผ่อยู่บนเตียงมายืนอยู่ตรงปลายเตียง เขามองพริมาภาที่เป็นอิสระแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาด้วยสายตาดุดัน
“เธอไม่รู้ตัวเหรอว่าเธอเป็นอะไรในตอนนี้น่ะพีช”
“...”
เขามองพริมาภาที่ไม่ตอบโต้อะไร ร่างเล็กสั่นเทาในขณะที่ถอยห่างไปให้ไกลจากเขา แต่ถอยไปเถอะ อย่างไรเขาก็ไม่ปล่อยมือเธอไปหรอก
ถึงจะคิดอย่างนั้น แต่ดรัสตันก็ยังคงกดดันพริมาภาด้วยคำพูดต่อไปว่า
“ของด้อยคุณภาพอย่างเธอ ฉันรับไว้เป็นดอกเบี้ยก็ดีเท่าไรแล้ว ถ้าเธอยังคิดจะต่อต้านฉันอีกละก็...”
“...”
“ค่ารักษาแม่เธอก็ไปหาเงินเอาทางอื่นเถอะ”
เขาพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับรอยยิ้มหยันของผู้ชนะ และนั่นทำให้คนที่คิดจะถอยห่างหนีไปจากเขาหยุดชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าท่าทีตื่นตระหนกตกใจ
ดรัสตันก็ไม่อยากใช้วิธีนี้หรอก แต่พริมาภาทำให้เขาโกรธมากจริงๆ
“นายทำแบบนี้ไม่ได้”
คนตัวเล็กกว่าจากที่เป็นฝ่ายหนีก็กลายเป็นถลันเข้ามาหาเขาอย่างลืมตัว ขณะที่ดรัสตันเลือกจะเป็นฝ่ายยืนอยู่เฉยๆ
เขาก้มหน้าลง มองดวงหน้าเล็กที่แฝงความตื่นตระหนกในสีหน้าและแววตาแล้วก็ใจอ่อนลงนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหายโกรธที่เธอกล้าลงไปหาผู้ชายอื่นในวันแต่งงาน!
“เผื่อเธอจะลืมนะพีช ฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ” เขาบอกกับหญิงสาวเสียงเย็น เธอคิดอย่างไร เรียกเขาว่าอะไรลับหลังทำไมเขาจะไม่รู้ “ฉันเป็นปีศาจร้ายอยู่แล้วนี่ เพิ่มเรื่องนี้อีกสักเรื่องก็ไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนอะไรหรอกจริงไหม”
พริมาภาส่ายหน้าช้าๆ พูดอะไรไม่ออกอยู่เนิ่นนานขณะที่ดรัสตันก็ปล่อยให้เธอคิดเอาเองว่าเธอควรจะเลือกทางไหน
จะเอาใจเขา...หรือจะทำให้ทุกคนในครอบครัวตัวเองลำบาก
“จะเข้ามาหาฉันเอง หรือจะให้ฉันเดินออกไปจากห้องนี้”
เขาเอ่ยถามขึ้น เป็นทางเลือกให้กับพริมาภาที่ทำท่ารั้งรอ ตัดสินใจไม่ได้
เธอไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไร และถ้าเธอมีสมอง พริมาภาก็ควรจะรู้ว่าจะต้องเลือกทางไหน
“ฉัน...”
หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น คิดอะไรไม่ออก เธอตัวสั่นด้วยความกลัว เธอรู้ว่าดรัสตันต้องการอะไร มันชัดเจนถึงขนาดนี้ว่าเขาจะขึ้นเตียงกับเธอ!
และนั่นทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดไม่รู้อะไร แต่เธอก็ไม่ได้ก๋ากั่นหรือเคยมีประสบการณ์มาก่อน เธออาจจะมีคนมาจีบ แต่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ที่ใกล้เคียงที่สุดก็คือพี่จีน ซึ่งทำอย่างมากที่สุดก็คือการจับมือกัน
โลกของเธอยังเป็นโลกของรักวัยใส แต่ดรัสตันทำให้โลกของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
“ตัดสินใจได้หรือยัง” ดรัสตันเร่งเร้า ขณะที่มองคนตัวเล็กตรงหน้ากอดอกเข้าหากันแน่น “ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็ถอดเสื้อผ้าออกซะ อย่าให้ฉันต้องรอนานไปมากกว่านี้”
เขาบอกด้วยน้ำเสียงของคนเหนือกว่า รู้อยู่ว่าตัวเองออกจะใจร้ายไปหน่อย แต่ทำอย่างไรได้ ถ้าไม่ทำแบบนี้เขาก็ไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
พริมาภาต้องได้รับการสั่งสอนบ้าง เขาปล่อยให้เธอได้ใจคิดว่าเธอจะเอาแต่ใจกับเขาอย่างไรก็ได้มานานแล้ว และเธอควรจะได้รู้ว่าอย่าทำให้เขาโกรธ เพราะเขาไม่เลือกวิธีการที่จะใช้ลงโทษเธอหรอก!
- ผู้เขียน
