12
1156 คำ
“ฉันเกลียดนาย!”
พริมาภาที่สิ้นหนทางไปแล้วร้องตะโกนใส่เสียงดัง ขณะที่ดรัสตันชะงักไปเพียงนิดเดียวเท่านั้นก่อนจะยิ้มเฉยชาแล้วตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าเหมือนไม่แยแสอะไรกับความรู้สึกที่เธอมีให้เขา
“อืม...ฉันก็ไม่เคยขอให้เธอรักฉัน”
“...”
“แค่เธออยู่ในกำมือฉันแบบนี้ฉันก็พอใจแล้วละพีช”
คำพูดนั้นทำให้พริมาภาจนตรอก รู้ว่าตนเองไม่อาจเอาชนะอีกฝ่ายได้เลย ดรัสตันต้องเป็นคนแบบไหนถึงได้เลือดเย็นถึงขนาดนี้!
หญิงสาวมองเขาด้วยดวงตาพร่ามัวเพราะน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตา แต่พยายามไม่ให้ไหลออกมา แรงฮึกเหิมอยากเอาชนะทำให้เธอโกรธจนไม่สนใจอะไรแล้ว อยากได้ตัวเธอเหรอ ได้! ในเมื่อก็ได้ชื่อว่าขายตัวเองให้เขาอยู่แล้ว เงินก็รับมาแล้วเขาก็ต้องอยากได้สิ่งตอบแทนสินะ
หญิงสาวก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยสายตาที่แสดงความเกลียดชัง แล้วลงมือดึงทึ้งชุดแต่งงานราคาแพงระยับที่เธอสวมอยู่ ไม่สนใจว่ามันจะเสียหายจนกลายเป็นเศษผ้าราคาแพงเท่านั้นในเมื่อเธอไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน กระทั่งผ้าลูกไม้เนื้อดีนั้นร่วงหล่นจากตัว เปิดเผยร่างกายเปลือยเปล่าที่มีเพียงแพนตี้ตัวเล็ก อวดร่างกายสมส่วนที่ประกอบไปด้วยทรวงอกอิ่ม เอวคอดเล็ก และท่อนขาเรียวยาวคู่สวย ร่างกายเธอกลมกลึงงดงามไปทุกสัดส่วน ทำให้แม้แต่คนที่ไปท้าทายก่อนอย่างดรัสตันยังตกตะลึงกับความใจกล้าบ้าบิ่นที่เขาไม่คิดว่าพริมาภาจะทำจริงๆ
ร่างเล็กกว่าตรงดิ่งเข้ามาหาเขา เธอผลักเขาไปยังเตียงกว้างก่อนจะเป็นฝ่ายผลักให้เขาลงไปนั่งแล้วมีเธอขึ้นมาอยู่เหนือร่างของเขา
ตลอดระยะเวลานั้นดรัสตันไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ปล่อยให้พริมาภาทำตามที่เธอคิดจะทำ ดรัสตันเหยียดยิ้มท้าทายขณะที่คนตัวเล็กเหนือร่างเขาเม้มปากแน่น ชายหนุ่มปล่อยให้เธอใช้สองมือเล็กประคองใบหน้าของเขา ก่อนที่ริมฝีปากนุ่มๆ นั้นจะแนบลงบนเรียวปากของเขาแล้วนิ่งอยู่อย่างนั้น
ร่างเล็กที่อยู่เหนือร่างของเขาสั่นไม่หยุด เธอเหมือนมาถึงจุดสูงสุดของอารมณ์แล้วและดรัสตันก็ใจอ่อนจนได้ เมื่อรับรู้ได้ถึงน้ำตาของคนตัวเล็กกว่าที่หยดลงบนใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกอดร่างของเธอเอาไว้แน่น ขณะที่พริมาภาเปลี่ยนเป็นซบหน้าลงกับอกเขาแล้วร้องไห้เสียงดังอย่างสิ้นความอดทน
ดรัสตันลอบถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม เขารู้ว่าตัวเองเล่นแรงเกินไปแต่เขาก็โกรธเธอมากเหมือนกัน พริมาภาไม่เคยรู้หรอกว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอก็ทำให้เขาขาดสติได้หมดนั่นแหละ
มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กที่ซบหน้ากับอกเขาเบาๆ ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน
“หยุดร้องไห้เถอะ”
“ฮึก...”
คนตัวเล็กกว่ากลับยิ่งร้องไห้ นั่นทำให้ดรัสตันไม่รู้จะทำอย่างไร
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารังแกเธอจนเธอกลัวเขาขนาดนี้ แต่ตอนนั้นมันก็เป็นตอนที่เธอยังเด็กมาก ผิดกับตอนนี้ลิบลับ และนั่นทำให้เขารู้ว่าน้ำตาของเธอนั้นทำให้เขาพ่ายแพ้ได้มากแค่ไหน
ก็คิดว่าจะทนได้ แต่สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้อยู่ดี ชายหนุ่มกอดร่างเล็กเอาไว้แน่น
“หยุดร้องซะ” ดรัสตันออกคำสั่ง แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยนขึ้นมาก “ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว”
แต่คนตัวเล็กไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ง่ายๆ พริมาภายังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น เหมือนความอดทนทุกอย่างตลอดทั้งวันนี้ของเธอได้สิ้นสุดแล้ว เธอเองก็ไม่อยากร้องต่อหน้าคนที่เธอเกลียดหรอก แต่ไม่รู้ทำไม สัมผัสของเขากลับยิ่งทำให้เธอหยุดร้องไม่ได้
“นายมัน...!” พริมาภากำมือกับปกเสื้อเชิ้ตของดรัสตันแน่น ขณะต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “ฉันเกลียดนายที่สุด!”
เธอบอกเขาอีกครั้ง บอกซ้ำๆ ให้เขารู้ว่าเธอเกลียดเขามากแค่ไหน
คนถูกเกลียดได้แต่นิ่งอย่างนั้น ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ศีรษะเล็กอย่างปลอบประโลมขณะที่ตอบเธอกลับไปสั้นๆ ซ้ำไปซ้ำมาในยามที่เธอบอกว่าเกลียดเขา
“อืม รู้แล้ว”
กระทั่งพริมาภารู้ตัวว่าทำอะไรลงไป เธอผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็วและดรัสตันก็ไม่รั้งหญิงสาวเอาไว้ ซ้ำเขายังออกไปจากห้องแล้วไปอาบน้ำที่ห้องนอนติดกันแทน จากนั้นจึงนั่งอยู่ในห้องนั้นไม่กลับเข้ามา เพื่อให้เวลาพริมาภาได้มีเวลาส่วนตัว กระทั่งรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเกือบตีสองเข้าไปแล้ว เขาจึงยอมกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ซึ่งเป็นห้องหอในคืนนี้ แล้วพบว่าคนตัวเล็กกว่าหลับไปแล้ว เธอคงคิดว่าเขาจะไม่กลับมาที่นี่อีกถึงได้วางใจและพักผ่อนเสียที แต่นั่นก็คือสิ่งที่เขาต้องการ...
ดรัสตันจ้องมองใบหน้าเล็ก เขาแตะปลายนิ้วลงบนใบหน้าหวาน ไล้ท้องนิ้วชี้ไปตามโครงหน้าหวานละมุนนั้น ใบหน้านี้คือคนที่เขาเฝ้ามองมานาน มองมาโดยตลอด...
เขาเคยคิดมาตลอดว่าจะดูแลเธออย่างดีถ้าเขาได้เธอมา...ทว่าแค่วันแรกเขาก็ทำให้เธอร้องไห้ถึงขนาดนี้ ถ้าพี่สาวของเธอรู้จะเป็นอย่างไร เชื่อเลยว่ายายนั่นถ้าเอากระทะฟาดหัวเขาได้ก็คงจะทำทันทีที่รู้ว่าเขารังแกน้องสาวตัวเองอย่างนี้
โทรศัพท์มือถือที่เขาวางไว้ข้างตัวสั่นเบาๆ บ่งบอกว่ามีข้อความเข้า และเมื่อเขาเปิดอ่านก็อดอมยิ้มไม่ได้ทั้งๆ ที่กำลังเครียดนั่นแหละ
‘แพรสบายดี ถึงที่หมายแล้ว แต่ไม่บอกนะว่าที่ไหน ให้โอกาสแล้วก็ดูแลน้องสาวแพรดีๆ นะเข้าใจไหม แล้วจะติดต่อกลับไป’
ดรัสตันลุกขึ้นยืน ก้าวไปอีกฝั่งของเตียงแล้วขึ้นไปนอนเคียงข้างพริมาภา เขาวางโทรศัพท์มือถือกับโต๊ะข้างเตียงก่อนจะปิดไฟในห้องทั้งหมด
ชายหนุ่มปิดเปลือกตา ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็รู้สึกได้ถึงคนข้างๆ ที่กลิ้งมาซุกหน้ากับต้นแขนของเขา ดรัสตันเลยพลิกตัวแล้วรับเอาร่างเล็กนั้นเข้าสู่อ้อมกอดของตนเอง ก่อนที่เขาจะกลับไปเช่นเดียวกัน
.............................
- ผู้เขียน
