เช้าวันต่อมา
พริมาภานั่งเผชิญหน้าอยู่กับดรัสตันบนโต๊ะอาหารที่มีเพียงเธอกับเขาสองคนเท่านั้น ความรู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้กระทั่งในเวลาเช้าที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของดรัสตัน แถมยังกอดก่ายชายหนุ่มราวกับเขาเป็นหมอนข้างประจำตัวก็ทำให้พริมาภาทั้งอายทั้งโกรธตัวเองเสียจนไม่กล้าสู้หน้าเขา เธอกลัวโดนอีกฝ่ายล้อเลียนว่าสุดท้ายก็เข้าไปซุกตัวเข้าหาเขาเอง
ก็...ก็ใครจะคิดล่ะว่าดรัสตันจะกลับเข้ามานอนในห้องด้วยนี่!
เธอถ่างตาอยู่ตั้งนานตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ เพราะระแวงว่าเขาจะกลับเข้ามาหรือไม่ แต่รอจนหลับไปเขาก็ไม่มา ก่อนนอนก็เลยคิดว่าเขาจะไม่มาแล้วน่ะสิ ใครจะไปคิดล่ะว่าตื่นเช้ามาก็จะเจอเขาในอ้อมกอดตัวเองอย่างนั้น
พริมาภานั่งตัวแข็ง ไม่รู้ว่ามือไม้หรือกระทั่งตัวเธอเองควรจะวางไว้ตรงไหน สุดท้ายเพราะตัดสินใจว่าจะหนีจากสถานการณ์อันชวนอึดอัดเช่นนี้ เธอเลยรีบกินอาหารเช
