“ไอ้เท็ด” คนเป็นน้องแทบจะคำรามออกมาเสียงดัง “แกอย่ามาทำชั่วๆ แบบนี้ ไหนเรารับปากกันแล้ว”
“งั้นเหรอ...” คนเป็นพี่ลากเสียงยาว ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
สุดท้ายดรัสตันเลยเสยผมอย่างหงุดหงิด แล้วยอมตอบคำถามของไอ้พี่ชายขี้เสือกที่ไม่รู้ไปได้นิสัยแย่ๆ แบบนี้มาจากใคร แย่มาก นี่เหรอทริสตันคนดีในสายตาของแม่ แม่ต้องได้รู้ว่าจริงๆ หมอนี่ไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คิด
“เออๆ” เขาตอบรับเสียงหงุดหงิด “ตอนนี้ก็ไม่ได้ดีกัน ฉันบังคับพีชมากเกินไป เขาเลยตึงใส่ฉันมาตลอด แต่ทำไงได้วะ ก็ฉันอยากให้น้องอยู่ในสายตาตลอดเวลา”
ตอนท้ายพอได้พูดแล้ว เขาก็อดปรับทุกข์กับพี่ชายไม่ได้
ทว่าแทนที่ทริสตันจะเข้าข้างเขา หมอนี่กลับพูดสิ่งที่เขาไม่ค่อยอยากได้ยินเท่าไรนักออกมา
“แกนี่ก็ทำดีกับพีชไม่ได้จริงๆ สินะ”
“ก็มันไม่ชินนี่หว่า”
เขาทำตัวร้ายกาจกับเธอมาตั้งนาน บางครั้งมันก็ชินเป็นนิสัยไปแล้วที่ชอบบังคับให้เธอทำตามที่เขาต้องการ ก็พริมา
