พรหมเกี่ยวใจ

สำนักงานใหญ่ ธนาคารอันดับต้นๆ ของประเทศไทย พวงชมพู จริตกุล หรือ เม่ยเม่ย พนักงานวิเคราะห์สินเชื่อของธนาคารกำลังหัวฟูกับงานที่เคลียร์ไม่ออกเสียที เคลียร์ไม่ออกไม่ว่าหรอกนะ แต่ที่มันเพิ่มกองขึ้นเรื่อยๆ เนี่ยไม่ใช่ดินพอกหางหมูธรรมดาหรอกนะ แต่เป็นดินพอกหางหมูกองเท่าภูเขาแล้วมั้ง ความเบื่อหน่ายของเธอมันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะเธอทำงานที่นี่มาแปดปี แล้ววัยที่กำลังจะแตะเลขสามของเธอ มันต้องหมดไปพร้อมกับความเครียดทุกวัน ใบหน้าของเธอน่าจะไปก่อนวัยสมควรแล้วเถอะ การลาออกกำลังเป็นสิ่งที่เข้ามาในหัวของพลอยชมพูมากเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่เธอเรียนจบเธอเรียนจบเธอก็ทำงานที่นี่ด้วยความมุ่งมั่น เธอไม่คิดจะออกไปทำงานที่อื่นเลยสักครั้ง เริ่มแรกมาจากความท้าทายและสนุกกับปัญหาที่เข้ามา แต่มาตอนหลังนี่สิพวงชมพูไม่รู้เลยว่าเธอคิดเรื่องลาออกไปกี่ครั้งแล้ว และดูเหมือนว่าหมู่นี้มันจะเริ่มเข้ามาในหัวบ่อยขึ้น พลอยชมพูเริ่มที่จะมองหาอะไรทำแล้ว ถ้าเธอลาออกจริง เธอจะไม่ไปหางานใหม่ที่ไหนหรอกนะ เธอต้องเป็นเจ้าของกิจการเท่านั้น นี่คือสิ่งที่พวงชมพูบอกตัวเองมาตลอดเวลา เส้นความอดทนของเธอเข้าใกล้คำว่าขาดมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะการเปลี่ยนหัวหน้างานที่โคตรท็อกซิกคนนี้เข้ามาดูแลเธอ ไม่รู้ว่าเธอเกลียดพวงชมพูมาแต่ชาติปางไหน ถึงได้โยนงานให้ราวกับว่าต้องการจะไล่เธอออกอย่างนั้นแหล่ะ แรกๆ พวงชมพูก็ท่องไว้นะว่าเกลียดใครก็แค่อยู่ให้เขารกหูรกตาเข้าไว้ แต่ตอนนี้เริ่มท่องแบบนั้นไม่ออกแล้วสิ เพราะว่าความเหนื่อยจากงานที่ถูกโยนมาให้เธออย่างไร้ความยุติธรรม “เจ้เม่ย เหม่ออะไรอยู่” คนที่โผล่หน้าเข้ามาใกล้เธอ เพื่อให้พวงชมพูหลุดพ้นจากภวังค์ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะ เธอคือรุ่นน้องคนสนิทเพียงคนเดียวของเธออย่างปาวรี และปาวรีก็เป็นคนที่รับรู้ปัญหาทุกอย่างของพวงชมพูเป็นอย่างดี “ว๊าย!! เข้ามาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียง รู้มั้ยว่าเจ้ตกใจแค่ไหน เดี๋ยวก็ได้หัวใจวายตากันพอดี” พวงชมพูเอ่ยออกมาเสียงดัง แต่รุ่นน้องคนสนิทก็ไม่ได้สลดแต่อย่างใด เธอกลับหัวเราะออกมาเสียงดัง ทำเอาพวงชมพูต้องมองค้อนด้วยความหมั่นไส้เลยทีเดียว