พรหมเกี่ยวใจ

ป้าขี้โวยวาย...2

“ฉันจะอายุเท่าไหร่มันก็เรื่องของฉัน ฉันจำได้ว่าฉันขอโทษนายแล้ว แค่นั้นมันก็น่าจะพอแล้วมั้ย แล้วนายยังจะเอาอะไรอีก” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ ด้วยเพราะว่าเขาไม่ยอมจบ ทั้งที่เขาควรจะจบไปนานแล้ว แต่นี่เขายังยียวนเธอไม่เลิก ผู้ชายแบบนี้ควรจะถอยห่างที่สุดเถอะ สภาพไม่ต่างจากหัวหน้าเธอเลยสักนิด

“ก็สิ่งที่ป้าทำมันบอกว่าป้าเด็กมากนี่นา เอ้...หรือว่าแก่แค่หน้า” ในเมื่อไม่ตอบดีๆ ทิวเขาก็ต้องแกล้งพูดออกไปแบบนั้น เขารับรองผลได้เลยว่าร้องทั้งร้อยจะต้องตอบออกมาด้วยความไม่พอใจ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนต้องการให้ใครมาว่าตัวเองแก่หรอกนะ

“ฉันอายุยี่สิบเก้าปี แล้วฉันก็ไม่ใช่ป้านายด้วย เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้วนะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ เขาทำให้เธอขายหน้าซ้ำๆ การเรียกว่าป้าที่ต่อให้ตบปากเขาก็ไม่หยุดเรียกหรอกมันทำให้เธอไม่ชอบใจไอ้ผู้ชายหน้าหล่อแต่ปากเสียคนนี้สักนิด

“เด็กเมื่อวานซืนอะไร ผมอายุตั้งยี่สิบหกแล้วนะ ป้าแก่กว่าผมแค่นี้เอง ไม่ต้องทำตัวแก่เกินอายุขนาดนั้นก็ได้” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังหญิงสาวที่เดินหนีไป เพราะว่าไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีกแล้ว ทุกคำที่เขาตะโกนไล่หลังเธอมา เธอได้ยินชัดเจนทุกอย่าง ไอ้หมอนี่คงจะเป็นนักท่องเที่ยวเหมือนกันสินะ ขออย่าให้เธอพบเจอเขาอีกเลย เสียดายรีสอร์ทสวยๆ แบบนี้ เธอมีความสุขกับการอยู่ที่นี่มาก จนเพิ่มวันเข้าพักเป็นหนึ่งสัปดาห์ แต่ก็ต้องมาเสียความรู้สึกเพราะว่าเจอไอ้เด็กบ้านั่นมันแกล้งเธอ เอาวะอีกไม่นานก็ไม่ได้เจอกันแล้ว วางทุกอย่างลง แล้วก็เที่ยวอย่างมีความสุขดีกว่า

ส่วนทิวเขาก็หัวเราะตามหลังหญิงสาวไป คนอะไรโทษคนอื่นก่อน นี่สินะที่เขาชอบพูดกันว่าโทษคนอื่นก่อน แล้วค่อยโทษตัวเอง ผู้หญิงคนเมื่อกี้ทำให้เขาเห็นชัดเจน แล้วก็ไม่มองอะไรเลย ทั้งป้ายออกจะใหญ่ซะขนาดนั้น นี่เรียกว่าหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ เลยล่ะ หมอไม่รับเย็บแน่ๆ เพราะว่ามันคงละเอียดเป็นผงๆ เลยล่ะ

เขามองตามหญิงสาวอยู่สักพัก ก่อนที่เขาจะเดินกลับที่พักของตนเอง หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะยัยป้าขี้โวยวายสวยมากเลยนะ แต่เอาเสน่ห์ไปทิ้งที่ไหนก็ไม่รู้ เขาถึงไม่สัมผัสถึงเสน่ห์จากเธอเลย เสียดายความสวยที่มันไม่ได้ถูกใช้จริงๆ