“ทำไม” คนที่เพิ่งตื่นถามออกไปด้วยความงุนงง นี่เธอไม่ต้องการความรับผิดชอบเลยสักนิดเลยเหรอ ทั้งที่สิ่งที่เธอสูญเสียไป มันคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงเลยนะ
“ฉันอายที่มานอนกับนาย ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องมามีอะไรกับเด็กเมื่อวานซืนอย่างนาย” พวงชมพูเอ่ยออกมาตามจริง
“เด็กกว่าแล้วไง เด็กกว่าก็มอบความสุขให้ได้ไม่ใช่เหรอ ได้ข่าวว่าครางทั้งคืนนี่นา” ทิวเขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจในทัศนคติที่มันบ้าบอเหลือเกินของเธอ มันจะอะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับเขากับเธอห่างกันเป็นสิบยี่สิบปี แค่สามปีเถอะ อย่ามาเรียกเขาว่าเด็กเมื่อวานซืน ตอนนี้เธอเรียกเขาว่าสามียังได้เลย
“ปากนี่มันไม่เคยพัฒนาไปในทางที่ดีเลยนะ” พวงชมพูเอ่ยออกมาเสียงดัง เธอหมั่นไส้เขาเหลือเกิน เธอไม่ควรมาต่อล้อต่อเถียงกับเขาอยู่ตรงนี้ เธอควรจะรีบไล่เขาไปให้พ้นจากห้องของเธอ แต่เอ๊ะ...แล้วเขาจะออกไปยังไงไม่ให้ใครเห็น โจทย์ยากแล้ว โจทย์ยา
