“อย่ามาพูดหมาๆ แบบนั้นนะ คิดว่าชีวิตของเด็กคืออะไรก่อน ถึงเรียกร้องให้เขามาเกิด ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคน” พวงชมพูเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ เขามั่วแต่คิดอะไรแบบเด็กๆ เขาไม่ได้สนใจว่าเลยว่าปัญหาที่มันตามมามันจะมากกว่านั้นอีก
“ก็รู้ไง แต่ถ้าเขาเกิดขึ้นมา เราสองคนก็ต้องรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองสิป้า” ทิวเขาเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นเขี้ยว เขาอยากจะกัดเนื้อขาวๆ ของเธอ ไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า มันห้ามความคิดตัวเองไม่ได้ด้วยสิ ถ้าเธอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่มีหวังแว๊ดใส่เขาแน่ๆ
“นั่นมันอีกเรื่องหนึ่ง แต่ตอนนี้มันยังมาไม่ถึงและไม่มีทางมาถึงด้วย เพราะฉะนั้นนายอย่าเพิ่งไปพูดเรื่องนั้น นายต้องรับปากฉันให้ได้ก่อนว่านายจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่ว่ากับใครก็ตาม” พวงชมพูเค้นถามอีกครั้ง ในขณะที่มือของเธอก็พยายามกุมผ้าห่มให้มันปิดบังเนินอกตูมเต่งที่มันกระเพื่อมขึ้นลง เพราะก
