ร่างบางถูกลากขึ้นมาบนห้องนอน ประตูกระแทกปิดเสียงดัง คนถูกสะบัดที่เตียงจนล้มนั่งลงไปแต่ก็ลุกขึ้นมาเผชิญหน้าร่างสูงอารมณ์ร้อนแทบจะทันที
ไม่ต้องรอให้เขาเปิดปาก เธอนี่แหละจะพูดเอง
“เลิกทำตัวแบบนี้สักทีนะพี่เบียร์ หัดให้เกียรติข้าวบ้าง!” อารมณ์มาคุออกไปเต็ม ตะคอกเสียงดัง ใบหน้าบึ้งตึง
“พูดใหม่อีกทีดิ! พูดหลาย ๆ ทีก็ได้เผื่อจะทะลุสมองน้องแล้วจำได้ว่าตัวเองทำอะไรบ้าง!”
“งั้นลองพูดมาว่าข้าวทำอะไรผิด” เธอไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือรู้สึกผิดแม้แต่น้อย จ้องมองเขาแล้วให้สาธยายออกมาเอง
“อย่ายั่วโมโหพี่!” กดเสียงต่ำว่าออกไป เพราะยิ่งเธอทำไม่แยแสยิ่งทำให้เขาโมโห
“ที่ข้าวไปกินข้าวกับผู้ชายเหรอ” เมื่อเขาไม่ตอบก็จะไล่เรียงถามเองแม้จะไม่ได้ไปจริง “หรือที่ข้าวใกล้ชิดผู้ชาย”
“แล้วสมองน้องคิดไม่ได้?” ว่าสิ่งที่พูดมานี้มันผิดจนต้องมาถามเขาแบบนี้
“ถ้าสิ่งที่ข้าวทำมันผิด ข้าวก็ทำเหมือนที่พี่ทำเกือบทุกอย่างนะพี่เบี
