ตอนที่ 2 ผู้มีพระคุณ
1040 คำ
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะ อย่าให้ต้องใช้กำลัง” ไม้หน้าสามท่อนเดิมถูกยกขึ้นมาเคาะลงบนกระจกตรงตำแหน่งเบาะหลังซึ่งเป็นที่นั่งของเด็กสาว
“คุณช่วยหนูด้วยนะคะ ถ้าหนูลงไปมันต้องตีหนูตายแน่ๆ เลย” ร่างเล็กขยับลุกขึ้นคลานข้ามช่องว่างระหว่างเบาะมาซุกตัวหลบอยู่ตรงที่นั่งว่างข้างเบาะคนขับ
“กู้เงินมา แล้วได้เซ็นสัญญาเงินกู้กับมันหรือเปล่า”
“เซ็นค่ะ แต่ว่ามันโกงหนูจริงๆ นะคะ หนูขายของใช้หนี้ ส่งดอกมันเกือบทุกวันเลย แต่ใช้เท่าไหร่มันก็ไม่หมด มีแต่เพิ่มขึ้นๆ หนูจดเอาไว้หนูใช้หนี้มันไปตั้งสามหมื่นแล้วนะ ตอนนี้หนูไม่รู้จะหาเงินจากไหนมาคืนมันแล้ว”
“เฮ้อ...” ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกถอนออกมาจากช่องอก มือเลื่อนไปเปิดลิ้นชักตรงคอนโซลด้านหน้า หยิบธนบัตรฉบับสีเทาออกมาจากนั้นนับอยู่คร่าวๆ
“เอาล่ะ ฉันมีเงินสดอยู่ในมือหนึ่งหมื่นบาท ฉันจะใช้หนี้แทนเด็กคนนี้ พวกนายจะว่ายังไง”
“แต่มันเป็นหนี้กูสองหมื่น”
“อย่าหัวหมอ นายเก็บดอกไปบ้างแล้ว แถมยังได้ของในห้องเช่าของเด็กคนนี้ไปแล้วไม่ใช่หรือไง”
“ก็แค่ถ้วยโถโอชาม มันจะมีค่าสักกี่บาทกันเชียว”
“จะมีค่าหรือไม่มีค่าฉันไม่สนใจ ตอนนี้ฉันต้องการกลับบ้านไปนอน ตกลงจะเอาหรือไม่เอา นายมีเวลาหนึ่งนาทีในการตัดสินใจไม่อย่างนั้นจะไปแล้วนะ” ธนบัตรอันมีค่าถูกสอดออกไปตรงช่องกระจก ซึ่งเปิดแง้มออกเพียงเล็กน้อย มือหยาบขยับมาดึงมันออกไปนับ แล้วยอมขยับถอยออกไปจากแนวขวางด้านหน้า แทนคุณจึงรีบเคลื่อนรถออกมาก่อนที่คนกักขฬะเหล่านั้นจะเปลี่ยนใจ
“เอาล่ะ แล้วเธอจะให้ฉันไปส่งเธอลงที่ตรงไหน มีญาติพี่น้องที่ไหนหรือเปล่า” แทนคุณหันมามองหน้าตาอันมอมแมมของเด็กสาว
“ไม่มีค่ะ หนูไม่มีญาติที่ไหนเลย”
“แล้วเธอจะเอายังไง”
“หนูไม่รู้” หน้าเศร้ากดคางลงต่ำคว่ำสายตามองเล็บมือดำ เพราะช่วงหัวค่ำวิ่งหนีตายล้มลุกคลุกคลานไปตามถนน
“เฮ้อออ นี่มันเรื่องบ้าเรื่องบออะไรกันวะเนี่ย” แทนคุณยกมือขึ้นมาทำท่านวดขมับ
ตลอดทั้งวันนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะขับรถไปไหนได้อีก และอีกไม่กี่ร้อยเมตรข้างหน้าจะถึงโรงแรม ซึ่งมีญาติของเขาเป็นเจ้าของ และเวลานี้เขากำลังง่วงนอนอย่างที่สุด
เมื่อประเมินสถานการณ์ดูแล้วเห็นว่าเด็กคนนี้ไม่มีพิษ ไม่มีภัย แทนคุณจึงตัดสินใจพาเด็กสาวที่เขาเก็บมาได้จากข้างทาง กลับไปยังห้องพักด้วย เนื่องจากช่วงนี้มีพนักงานและทีมงานจัดการแข่งรถเข้ามาพักกันจนโรงแรมขนาดใหญ่นั้นห้องพักเต็มทุกห้อง เขาจึงจำเป็นต้องพาแม่เด็กสาวคนนี้กลับไปยังห้องของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“เอาล่ะวันนี้ฉันทำงานมาเหนื่อยมาก ฉันจะเข้าไปอาบน้ำ แล้วกลับออกมานอน ส่วนเธออาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ใส่เสื้อผ้าของฉันไปก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไง แล้วก็อย่าเล่นตุกติก ไม่อย่างนั้นฉันเอาเธอตายแน่เข้าใจไหม” เสียงเข้มทำท่าขู่ดูน่ากลัว
“ค่ะ” คนที่เพิ่งถูกชายแปลกหน้าช่วยชีวิตหน้าพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
เมื่อเดินกลับออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง แทนคุณถึงกับยกมือขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ เห็นเด็กสาวหน้าตามอมแมมนั่งกอดเข่ามองเขาตาปริบๆ อยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง
“แล้วทำไมไปนั่งอยู่ตรงนั้น” เจ้าของห้องพักโยนผ้าเช็ดตัวไปพาดลงบนพนักเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะแต่งตัว
“หนูกลัวคุณเหม็น แล้วก็กลัวทำที่นอนกับโต๊ะ โซฟาคุณเปื้อนด้วย” เสียงซื่อตอบกลับมาจนแทนคุณอดที่จะหลุดอมยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้ กลิ่นเหม็นตุๆ อย่างกลิ่นโคลนน้ำคลำนั่นก็ใช่ เมื่อตอนนั่งรถมาด้วยกันเขายังได้กลิ่นจางๆ ไอ้เสื้อผ้ามอมแมมเหมือนเธอเพิ่งคลานออกมาจากถังขยะเปียกนั่นอีก
“เอานี่ผ้าเช็ดตัว แล้วก็เสื้อกับกางเกงของฉัน เอาใส่แก้ขัดไปก่อน ส่วนชุดชั้นในฉันไม่มีหรอกนะ เข้าไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ฉันจะนอนแล้ว ถ้าอาบน้ำเสร็จ เธอจะนอนตรงไหนก็เรื่องของเธอ แต่ปิดไฟให้ฉันด้วยเข้าใจไหม” แทนคุณเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองหยิบเสื้อผ้าออกมาวางไว้ให้บนเก้าอี้
“ขอบคุณค่ะ คุณใจดีจังเลย” เด็กสาวคลานมาบนพื้นห้องแล้วมานั่งคุกเข่ายกมือไหว้เขาปลกๆ ราวกับเขาเป็นผู้มีพระคุณหนักหนา
“จริงสิ แล้วนี่เธอชื่ออะไร”
“หนูชื่อมิวค่ะ” ปากตอบคำถามแต่สองมือนั้นยังไม่คลายออกจาก มองไปมองมาคล้ายเธอกำลังคุยกับพระยังไงชอบกล
“แล้วคุณจะให้หนูเรียกคุณว่าอะไรคะ”
“ฉันชื่อแทนคุณ”
“แทนคุณ ชื่อเพราะจังเลย แล้วคุณก็ใจดีที่สุดเลย”
“เอาล่ะ พอๆ ไม่ต้องชม แล้วก็ไม่ต้องไหว้แล้ว ไปอาบน้ำ” คนถูกชมตรงๆ ทำเสียงตอบรับในลำคอ จากนั้นเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
ความเหนื่อยล้า อ่อนเพลียจากการทำงานในที่กลางแจ้งดึงเขาตกลงสู่การหลับใหลไวจนเขาตั้งตัวไม่ทัน มารู้สึกตัวอีกทีนั้น เมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์ดังขึ้น เขาดึงเปลือกตาเปิดกลับขึ้นมาอีกครั้ง
“!?” ทันทีเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วนเขารีบหันไปมองกระเป๋าเงิน โทรศัพท์มือถือ นาฬิกา ของมีค่าทุกอย่าง แล้วโล่งอกที่มันยังอยู่ครบไม่ได้สูญหาย ยกเว้น...
“มิว!”
- ผู้เขียน
