ฉันยืนอยู่ตรงตำแหน่งตัวเองท่องในใจว่ามันคืองาน เดี๋ยวมันก็ผ่านพ้นไป อีกคนก็ขยับมายืนอยู่ด้านหลังแล้วใช้แขนทั้งสองข้างโอบเอวอย่างหลวม ๆ ได้กลิ่นหอมจากตัวเขาอันแสนคุ้นเคยลอยเข้ามาในจมูกหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
“ไม่อยากถ่ายขนาดนั้นก็กลับบ้านไป” เขาก้มมากกระซิบ เป็นตอนที่ตากล้องกำลังเซตกล้องพอดี
“โตพอที่จะแยกแยะได้ ไม่จำเป็น” ฉันเอ่ยโดยที่ไม่หันไปมองเขา
“เก่ง”
เขาเอ่ยแล้วหัวเราะในลำคออย่างที่ชอบทำ กอดกระชับอ้อมแขนนั้นแน่นขึ้นจนฉันต้องหันไปมองค้อน
“จะกอดทำไมแน่นนักหนา” ฉันด่าเสียงเบา
“มันคืองาน แยกแยะหน่อย”
เกลียด แสนเกลียด ไอ้คนไร้สำนึก!
“โอเคไมเนอร์ได้ ระรินเอียงตัวซบหน่อยลูก”
ฉันถอนหายใจออกมาอีกระลอก ปรับอารมณ์ที่คุกรุ่นของตัวเองให้เป็นปกติแล้วทำอย่างที่รุ่นพี่บอก เอียงตัวไปซบคนด้านหลังแล้วเอี้ยวหน้ามองกัน
ตอนที่ต้องสบตากับเขาหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นจนรู้สึกได้ ยิ่งเจอสายตาของเข
