หลังจากนั้นไม่นานนักเคชิก็มาหาตามนัด เราเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ จนถึงตลาดด้านหลังมหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ติดกับทางด้านหลังของคณะนิเทศพอดี เวลานี้คนยังไม่เยอะเท่าช่วงหนึ่งถึงสองทุ่ม แต่ที่เรานัดกันก่อนเพราะเคชิมีงานต้องทำต่อ
“แล้วเรื่องเฌอเป็นยังไงบ้าง” เคชิถามพลางตักข้าวทานไปด้วย
ร้านที่เราเลือกเป็นร้านอาหารตามสั่งธรรมดาแต่รสชาติอร่อยจนคนทั้งมหาวิทยาลัยรู้จัก แถมยังให้เยอะจนไม่รู้ว่าแม่ค้าจะได้กำไรเท่าไรหรือเสี่ยงขาดทุนเลยก็ว่าได้ แต่ฉันก็เห็นป้าแกอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้ ครั้งแรกที่เคยมาทานตอนนั้นยังเรียนอยู่มัธยมปลาย
“ได้ยินว่าพวกพี่ ๆ สโมจะช่วย แต่คุยกับมันเหมือนจะไม่อยากกลับมาทำแล้ว ทีนี้ก็ลำบากเราแน่ ๆ ” ฉันพูดแล้วขำแต่เหนื่อยรอไว้แล้ว
เพราะดาวเดือนมหาวิทยาลัยต้องออกงานต่าง ๆ และเป็นตัวแทนของนักศึกษาทำกิจกรรมทั้งในและนอกมหาวิทยาลัย ไหนจะงานของสปอนเซอร์ที่ติดต่อมาแล้วรุ่นพี่รับไว้อีก พวกเรา
