อาการแพ้ยิ่งหนักขึ้นทุกวัน รินตื่นแต่เช้ามืด มาโก่งคออาเจียนแทบสลบคาชักโครกอยู่แล้ว ไม่มีอาหารหรืออะไรออกมา นอกจากน้ำลายเหนียว แพทแทบจะอาละวาดบ้านแตกที่เธอ นั่งพิงชักโครกในสภาพหมดแรงทุกวัน บอกให้ไปหาหมอ
เธอก็ไม่ไป ดุเข้านิด บ่นเข้าหน่อย ก็ทำหน้าเศร้า น้ำหูน้ำตาไหลออกมาอย่างนั้น จนเค้าแทบจะทึ้งหัวตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ห่วงแสนห่วง พอสายหน่อยอาการดีขั้นก็หิว สรรหาของกินสารพัด
อยากไปหมด แพทรินอยากกิน แพทรินอยากกิน เดินเข้ามาหาในห้องทำตาปริบๆอ้อนเค้าจนต้องให้แมส ไปซื้อหามาให้ทุกเที่ยง พออิ่มแล้ว แม่คุณก็เรียกเค้ามา
ให้นั่งใก้ลๆ ซบอกแล้วก็กอดดมกลิ่นเค้าจนชื่นใจ แล้วลุกออกไปทำงานในช่วงบ่าย หลายๆคนในที่ทำงานเริ่มสังเกตุเห็นท่าทางของรินมากขึ้น ทุกทีพอลงจากรถ เธอจะเดินห่างจากเค้าปประมาน1-2ก้าว หรือเดินตามหลัง ไม่ค่อยเดินคู่กัน เดี๋ยวนี้ตั้งแต่ถามเรื่องหึงหวงได้ พอลงจากรถได้ รินก็ยื่นมือมา แพทจับ
