“หายไปเกือบวันแล้ว...คงจะเจ็บแผลล่ะสิ สมน้ำหน้า!”
เธอไม่อยากคาดเดาเลยว่าโทษทัณฑ์ที่พ่อเลี้ยงโรคจิตพูดถึงนั้นคืออะไรกันแน่ แต่ที่เธอรู้ก็คือมันคงไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน
“คนโรคจิต!” เธออดสบถออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจไม่ได้ การด่าทอสาปแช่งเขาก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถตอบโต้เขาได้ในเวลานี้เช่นกัน
“คนสารเลว!” เธอน้ำตาไหล ก้มลงมองโซ่ที่พันธนาการเธอไว้อย่างโหดร้ายที่สุด
“ป่านนี้แม่ต้องเป็นห่วงเราแน่...เราจะทำยังไงดี ถ้าเราต้องถูกขังอยู่ในนี้ไปจนวันตายล่ะ”
เมื่อคิดว่าอาจเป็นเช่นนั้น หัวใจของเธอก็แทบแตกสลาย เพราะมันคงไม่ต่างจากนักโทษที่ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต
แต่ที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือ...ผู้คุมในห้องขังนรกนี้ เขาไม่ได้เล่นตามกฎ แต่เขาเล่นตามใจเขาทุกอย่าง เขาไม่ใช่คนปกติ แต่เขาเป็นคนโรคจิต!
“ฉันจะทำยังไงดี” เมื่อมองไปทางไหนก็เห็นแค่ความสิ้นหวัง มองไม่เห็นหนทางที่จะใช้หลบหนีออ
