“เธอทำอาหารเป็นมั้ย”
“เป็นสิคะ”
“แล้วงานบ้านงานเรือนล่ะ”
“นี่มันหน้าที่หนูตอนอยู่ที่บ้านเลยค่ะ พ่อเลี้ยงถามทำไมหรือคะ”
เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง “ฉันจะให้เธอย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านพักของฉัน...”
ทำไมเขาต้องเป็นห่วงเจ้าหล่อนด้วย เขาไม่ควรใจดีกับลูกสาวของศัตรูขนาดนี้
“ย้ายไปอยู่ที่บ้านคุณนะเหรอคะ”
เธอถือว่าเป็นข่าวดี
“ไปอยู่ใกล้ ๆ ฉันจะได้ทรมานเธอง่ายขึ้น แต่ไปอยู่ในฐานะคนใช้นะ...” ที่จริงเขามีคนงานพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรับคนใช้มาเพิ่ม “เธอต้องทำงานบ้านทุกอย่าง”
“หนูจะตั้งใจทำงานค่ะ”
“และห้ามพูดกับใครถ้าไม่จำเป็น”
“ค่ะ”
“ห้ามออกนอกบ้านพักเด็ดขาด ต้องอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา”
“หนูจะหนีไปไหนได้”
“ไม่ต้องมายอกย้อน” เขาทำหน้าดุใส่เธอ “และอย่าสำคัญตัวเด็ดขาด ที่ฉันให้เธอย้ายไป เพราะฉันยังใช้งานเธอไม่คุ้ม ฉันกลัวว่าเธอจะถูกพวกคนงานลากไปรุมโทรมแล้วฆ่าทิ้งในป่าซะก่อนน่ะสิ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจ
