พ่อเลี้ยงจอมหื่น
622 คำ
“โอ๊ย...หนูเจ็บ...ฮือ...” เธอร้องลั่นไม่ขาดปาก น้ำตาไหลอาบแก้ม
“เจ็บอะไร...โดนแค่นี้ทำเป็นร้อง” เขาดึงท่อนออกจากช่องของเธออย่างยากเย็น เธอบิดกายเกร็งด้วยความเจ็บและแสบ
“ไม่เคยเจอของใหญ่ล่ะสิ”
“ฮือ...โอย...หนูเจ็บ”
เมื่อท่อนของเขาหลุดจากช่องสวาทอันคับแน่นของเธอแล้ว เขาตกใจตาค้างเมื่อเห็นหยดเลือดไหลออกมาจากช่องสวาทของเธอด้วย
“หะ...อะไรวะเนี่ย” เขาลูบท่อนลำของตัวเองแล้วพลิกดูฝ่ามือก็เห็นคราบเลือดเต็มฝ่ามือ
“เหี้ยแล้ว...นี่เธอ...” เด็กสาวมันยังไม่เคยมาก่อนหรือนี่ เขาอึ้งไปหลายวินาที ก่อนจะตั้งสติได้
“ไม่เคยทำไมไม่บอก”
“ถ้าบอกแล้วคุณจะไม่ทำหนูเหรอ” สาวน้อยยังคงน้ำตาไหล หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด
“ก็จะได้...” เขาหยุดไปอึดใจหนึ่ง “ก็จะได้ทำเบากว่านี้ไง อุตส่าห์ได้เปิดซิงทั้งที แล้วนี่...แหกรึเปล่าก็ไม่รู้”
เขายื่นมือลงจะจับของสงวนของสาวน้อย เจ้าหล่อนขยับร่างหนีด้วยความเกลียด
“อย่าคิดว่าฉันพูดดีด้วยแล้วจะหือได้นะ”
“หนูเจ็บ...ทั้งเจ็บทั้งแสบไปหมดเลย...คืนนี้คุณปล่อยหนูไปเถอะนะคะ”
เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง
“ขอฉันดูหน่อย”
เธอนิ่วหน้า “ดูอะไรคะ”
“ดูน้องสาวเธอน่ะ”
เธอตกใจหน้าเสีย “เอ่อ...จะ...จะดูทำไมคะ”
“ก็แค่อยากดูว่าฉีกขาดรึเปล่า”
“เอ่อ..มะ...ไม่”
“อ้าขาสิ”
“พ่อเลี้ยงคะ”
“บอกให้อ้าขาไง” เขาปั้นเสียงเข้ม บอกให้เธอรู้ว่าความอดทนของเขามีขีดจำกัด สาวน้อยจำใจต้องอ้าขาออกตามคำสั่งของเขา
หนุ่มใหญ่จ้องลงไปตรงเนินสาวแรกแย้ม พร้อมกับลูบคลำไล้ร่องชื้นอย่างเบามือ เขาจะรู้มั้ยว่ามันทำให้เธอรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“สวย” เขาเผลอพูดคำนั้นออกมา มันทำให้เธอตกใจนิด ๆ เขาจ้องหน้าเธอ เธอหลบสายตาเขาทันที คราวนี้ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เพราะอาย
“ทำไมแม่เธอถึงยอมส่งลูกสาว...” ลูกสาวที่แสนงดงามและอ่อนหวาน ทั้งยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสามาสังเวยแก่จอมโหดอย่างเขา
“มาเป็นเครื่องบันเทิงอารมณ์ให้ผู้ชายในป่า ทั้งที่ฉันเตือนไปแล้วว่าฉันมีลูกน้องกลัดมันเป็นร้อย”
เอื้องอรุณน้ำตาไหล รู้สึกจุกในอก
“ก็แม่หนูไม่มีทางเลือกนี่”
“ทำไมจะไม่มี ฉันต้องการเพียงบ้านหลังเล็กๆที่สามเหลี่ยมทองคำที่พ่อเธอครอบครองอยู่ แต่เขาไม่ยอม เขาขอชดใช้ดอกเบี้ยด้วยการส่งลูกสาวคนโตมาแทน”
สาวน้อยถึงกับอึ้งไป เธอไม่รู้เลยว่าเขามีข้อเสนอนี้ไปด้วย แล้วทำไมมารดาของเธอจึงยอมส่งเธอมาอีก บ้านหลังนั้นมันสำคัญกว่าชีวิตเธอหรือ
“บ้านหลังนั้นมีค่ากับพ่อแม่เธอมากกว่าเธอ”
“มันก็คงจะเป็นอย่างนั้น” เธอควรยอมรับเสียทีว่าไม่มีค่าในสายตาของมารดาเลย “ไม่งั้นคุณจะอยากได้บ้านหลังนั้นหรือคะ”
สาวน้อยพูดเสียงสั่น แต่กล้าสู้สายตาของเขาเป็นครั้งแรก...
“เธอมันไม่มีค่าอะไรเลย”
“หนูก็เป็นแค่ตุ๊กตายางไงคะ พ่อเลี้ยงเพิ่งบอกเองนะคะว่าหนูเป็นได้แค่ตุ๊กตายางเท่านั้น”
พ่อเลี้ยงมหาลักษณ์กัดกรามแผ่วเบา แต่ไม่ใช่เพราะโกรธที่สาวน้อยกล้าต่อปากต่อคำกับเขา แต่เพราะรู้สึกเสียหน้าอย่างไรชอบกลที่ดูถูกเจ้าหล่อนไม่สำเร็จ
“ไม่ว่ายังไง...คืนนี้...ฉันจะนอนที่นี่”
- ผู้เขียน
