“ใครว่าผมหึง ผมไม่ได้หึงสักหน่อย”
คนตัวโตยังพูดเสียงแง่งอนเช่นเดิม หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปหา ใช้ปากนุ่มแตะที่หน้าผากของเขาแผ่วเบา
“พเยียบอกแล้วไงว่าไม่เคยรักเจ้านาย... พเยียแค่หลงในความหล่อสมบูรณ์เท่านั้นเอง”
“ใครว่าผมสนใจกันล่ะ...”
“ถ้าพูดแบบนี้อีก พเยียกลับเมืองไทยจริงๆ นะคะ...” หญิงสาวขู่เสร็จก็แกล้งทำเป็นจะเดินหนี มาร์คอสที่กำลังแง่งอนอยู่แทบจะคว้าเอาไว้ไม่ทัน
“ไม่นะพเยีย... นี่คุณจะแกล้งผมไปถึงไหน คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมาก... และก็เกลียดไอ้หมอนั่น... เอ่อ เจ้านายเก่าของคุณมากเช่นกัน...”
พเยียยิ้มหวาน ขยับกายขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของสามี สองมือบางยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อสะอาดของมาร์คอสอย่างรักใคร่สุดหัวใจ
“อย่าเกลียดเจ้านายเลยค่ะ พเยียอยากให้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี...”
“ก็จะไม่ให้ผมเกลียดมันได้ยังไง ก็อย่างน้อยๆ ในอดีตมันก็เลยแย่งสายตาของคุณที่ควรจะมองผมคนเดียวไป...”
“มา
